Jaione Jauregui, ‘eindelijk’ opgepakt?
Derde keer goede keer voor Madrid
Na jarenlange gebundelde inspanningen van zowel het gerecht als de diplomatie, en nog wat Europarlementsleden, is Madrid er eindelijk in geslaagd om de uitlevering te bekomen van twee Basken. De uitlevering van ene, opgesloten in Frankrijk, Josu Urrutikoetxea, bevestigd op 4 en op 17 november jl door het Franse Hof van Cassatie, wekt al wat minder verbazing dan de andere. Frankrijk leverde al vaker zogenaamde ‘terroristen’ uit, ook al gebeurde dat niet lukraak en voor om het even welke feiten.
Dat echter eveneens Jaione Jauregui werd overgeleverd, die sinds 2003 in Gent leeft, betekent een grotere overwinning voor de hardnekkige Madrileense rechtbank én politiek.
Het Hof van Cassatie, dat tot nog toe steeds de uitlevering van Jauregui had tegengehouden vond deze keer geen redenen om het arrest van de Gentse Kamer van Inbeschuldigings-stelling te verbreken.
Dat arrest kwam er na een derde poging van Madrid, dat deze stap zette nadat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, in 2019, had geoordeeld dat de Belgische rechter onvoldoende grondig had onderzocht of de uitgeleverde gevangenen wel degelijk een behandeling zouden ondergaan in Spanje die in strijd is met de mensenrechten.
Ons land werd toen veroordeeld tot het betalen van een boete aan de kinderen van Manuel Romero, die het recht op een proces over de aanslag gepleegd op hun vader inriepen. Het Hof stelde echter nooit dat Jauregui effectief diende uitgeleverd te worden.
Coverfoto Jaione Jauregui © Paul Bekaert. Reporters.
ONAF, het ledenmagazine van de VVB
Categorieën
Bekijk hier de cartoons van Van Mol
Archief nieuwsberichten
‘Vertrouwen’ in de belofte van Madrid.
Het feit dat de misdrijven die Jauregui zou hebben gepleegd sinds lang verjaard zijn, zelfs naar Spaans recht, dat de antiterrorismewet in Spanje speciaal en enkel voor politieke gevangenen in het leven werd geroepen of dat de vrouw op meer dan 500 km van haar familie in Baskenland zou worden opgesloten werd daarbij weggewuifd door het Gentse hof. Het vertrouwen in de belofte van Madrid dat geen misbruik zou worden gepleegd gaf voor dat laatste blijkbaar de doorslag. Wie de Catalaanse zaak volgt weet inmiddels wel beter.
Inmiddels werd Jaione Jauregui opgesloten op bevel van de Spaanse rechter. Waar, in welke gevangenis, werd in de media niet bekend gemaakt. Ze is immers al die jaren ‘voortvluchtig’ en ‘het gevaar bestaat dat ze opnieuw verdwijnt’ oordeelde voorzitter José de la Mata van de vijfde kamer van de Audiencia Nacional, het uitzonderingsgerecht dat ook de Catalanen vervolgde. En dus is een opsluiting in afwachting van een proces verrechtvaardigd.
Dat iedereen wist waar de vrouw zich al die jaren ophield – de Spaanse inlichtingendienst op kop – was daarbij duidelijk geen argument.
En stelde deze rechter alvast, naar zijn oordeel, dat evenwel niet ten gronde geldt, kan er geen sprake zijn van verjaring noch van de feiten, noch van de rechtspleging. Madrid heeft inderdaad nooit losgelaten.
Franco terug van nooit weggeweest
Jauregui wordt vervolgd voor moord en het plegen van een terroristische aanslag.
ETA dat de aanslag op Manuel Romero die haar ten laste wordt gelegd in 1981 heeft opgeëist pleegt geen geweld meer sinds 2011 en werd in 2018 ontbonden.
Jauregui ontkent de feiten, inmiddels bijna 40 jaar oud, nog steeds.
Na de dood van Franco, in 1975, is er in Spanje wél amnestie gekomen. Maar dan voor de folteraars van het regime. Het leger, de magistratuur, zit evenwel nog doorspekt met aanhangers van de grote leider.
De ideologie van Franco is met VOX, dat met racistische en retrograde standpunten electoraal van overwinning naar overwinning vliegt, meer dan ooit springlevend.
España una y indivisible, een hersenschim
In een interview dat op 23 november verscheen in De Morgen stelt meester Paul Bekaert, de Vlaamse advocaat van zowel Jauregui als Carles Puigdemont, dan ook terecht dat deze uitlevering een duidelijke waarschuwing is aan het adres van alle Basken, Catalanen en andere personen die de eenheid van Spanje, de grote ‘Nación una y indivisible’ in vraag durven te stellen.
Wie meer wil lezen over de belabberde toestand van die eenheid die nooit echt heeft bestaan, tenzij in de geest van de fascisten uit de tijd van Franco, verwijzen wij door naar het recente boek van Christine Stallaert ‘Het Verdriet van Spanje, een natie op zoek naar zichzelf’. (uitg. Vrijdag).
Spaanse diplomatie op volle toeren
De Spaanse diplomatie zit niet stil. Ze draait zelfs, nog steeds, op volle toeren.
Getuige daarvan, opnieuw in eigen land, de spoed die plots wordt gezet achter de opheffing van de parlementaire onschendbaarheid van de drie Catalaanse Europarlementsleden, president Puigdemont, minister Comín en professor Ponsatí..
Niet nadat de bevoegde commissie, die het dossier dient samen te stellen en als eerste moet stemmen voor de zaak naar de plenaire gaat, eerst werd ‘aangevuld’ met niet minder dan 5 Spaanse parlementsleden op de 25 leden die ze telt. De Brexit bood die gelegenheid die ten volle werd benut.
Het voorzitterschap van de commissie zit, uiteraard, bij een Spanjaard, Adrian Vazquez (Ciutadans). Tussen de opvolgers, eveneens goed voor 3 Spanjaarden, niets wordt aan het toeval overgelaten, zit zelfs een verkozene van VOX.
Het dossier van de drie Catalanen wordt voor samenstelling en verslaggeving toevertrouwd aan de Bulgaarse Angel Dzhambazki, een extreem conservatief parlementslid, dat wel vaker homofoob en xenofoob uit de hoek komt, graag in het openbaar bij VOX opdaagt, en berucht is, volgens het Catalaanse Vilaweb.cat, voor, onder andere, het feit dat hij manifestanten te lijf gaat met vuurwerk.
Toeval van een beurtrol, zo luidt het, dat het dossier net daar terecht kwam. Wel een gelukkig toeval voor Madrid.
De zaak lag stil door de coronamaatregelen die niet toelaten dat fysiek zou vergaderd worden. Onder druk van de Spaanse parlementsleden wordt ze echter digitaal verdergezet wat alvast als ‘voordeel’ heeft dat zonder publiek zal kunnen gezeteld worden.
Waarom de drie dossiers werden samengevoegd terwijl de gronden tot vervolging van Clara Ponsatí niet dezelfde zijn als die van Carles Puigdemont en Toni Comín is ook voor vraagtekens vatbaar. En heeft alvast als resultaat dat de dossiers, afzonderlijk, niet door rapporteurs met een andere visie op de Catalaanse zaak worden onderzocht.
Haalt Madrid ook hier zijn slag thuis?
Gaat ook hier Madrid aan het langste eind trekken? Dat is nog maar de vraag.
De feiten die de Catalanen worden ten laste gelegd zijn van een ander kaliber dan diegene die tegen de Basken werden aangevoerd. Het Catalaanse pacifisme en redelijkheid, dat ‘seny’ waar professor Stallaert in haar boek naar verwijst, en het verwerpen van geweld, waren van meet af aan dan ook een bewuste strategische keuze.
Na de commissie, die nog enkele maanden werk voor de boeg heeft -want de advocaten van de vervolgde parlementsleden bieden uitgebreid weerwerk en er komt ook heel wat vertaalwerk aan te pas- , dient de plenaire van het Europees parlement te stemmen over de opheffing van de onschendbaarheid. Ook dat wordt vast nog een spannend moment. Niet in het minst voor de EU zelf.
En stel dat het ook daar fout zou lopen, dan rest nog het precedent Lluis Puig – het vonnis in de zaak van het aanhoudingsmandaat tegen de sympathieke Catalaanse minister van cultuur. Daar oordeelde de Brusselse rechter in augustus reeds dat van uitlevering geen sprake kan zijn. Waarbij uitdrukkelijk werd verwezen naar het risico op gebrek aan een eerlijk proces en politieke vervolging.
Ook daar, zoals overigens in Schotland en in Duitsland, ving Madrid telkens opnieuw bot. Benieuwd of die rechtspraak overeind blijft. Wordt zeker vervolgd.
Hilde Roosens
25 november 2020
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.