Wilfried Haesen
- 03/11/2023
- 10:35
De video van de Taalgrenstocht. 275 km in 15 minuten
Het plan
Meteen na het plan om half oktober 2020 van De Panne naar Opgrimbie te fietsen, rijpte al bij de kern van de Flandriens de verzuchting om zo’n serieuze fietstocht nog eens een keer te ondernemen. Drie jaar geleden fietsten ze ‘tegen de Vivaldiregering’. Eind september 2023 was het de bedoeling de onzalige verjaardag van de taalgrens in dit land – en de bijhorende faciliteiten – stevig in de verf te zetten…
In ’t voorjaar was het dan zo ver. Er was de blauwdruk van een fietsroute, maar dat plan diende nog verfijnd te worden. Na een nachtelijke vergadering in Overijse lag de route – goed voor ruim tweehonderd zeventig kilometer – klaar voor gebruik. Maar, Flandriens rijden op zeker. De route werd netjes opgedeeld in twee stukken, en vier verkenners gingen ermee bij het begin van de zomer aan de slag.
Het was bij de aanvang meteen duidelijk dat de Flandriens aan de Nederlandstalige school in Komen wilden, en moesten, vertrekken. De school is na al die jaren behoorlijk succesvol! Klopt, het gemeentebestuur van de faciliteitengemeente zou ze liever wegwillen. Sommige rabiate francofonen, en helaas ook, een paar francofielen, zorgden in de beginjaren van de Taalkoffer dat de leerlingen er letterlijk spitsroeden moesten lopen. Wie herinnert zich de televisiereportage ‘de heksen van Komen’ niet? Maar, Vlaamse hardnekkigheid, en morele en financiële steun van de Marnixring maken dat de school na al die jaren nu meer dan kan overleven.
Een aanrader dat eerste stuk langs de Leie, door Wervik en Menen, bezuiden Wevelgem en Kortrijk en over de Katteberg naar Bossuit, dan door Avelgem via het Scheldebekken naar Kluisbergen. We voelden ons echt al een peloton in de Ronde van Vlaanderen. Via de Knokteberg en Kwaremont fietsten we gezwind langs het monument voor de vader van koers in Vlaanderen, Karel van Wijnendale. En na de afdaling via Hotond werden we voor het stadhuis in Ronse begroet door leden van de Vlaamsnationale familie en wachtte ons een heerlijk bord pasta.
Komen - Overijse.
Het was bij de aanvang meteen duidelijk dat de Flandriens aan de Nederlandstalige school in Komen wilden, en moesten, vertrekken. De school is na al die jaren behoorlijk succesvol! Klopt, het gemeentebestuur van de faciliteitengemeente zou ze liever wegwillen. Sommige rabiate francofonen, en helaas ook, een paar francofielen, zorgden in de beginjaren van de Taalkoffer dat de leerlingen er letterlijk spitsroeden moesten lopen. Wie herinnert zich de televisiereportage ‘de heksen van Komen’ niet? Maar, Vlaamse hardnekkigheid, en morele en financiële steun van de Marnixring maken dat de school na al die jaren nu meer dan kan overleven.
Vijftien Flandriens en hun begeleiders-motorrijders en bevoorraders kregen er bij het vertrek van de Taalgrenstocht die zaterdagmorgen 30 september deskundige uitleg van onderwijzer Klaas Bruneel. En weg waren ze, voor de middagstop naar Ronse.
Na de middag zochten we opnieuw de grens op met Wallonië en ging het met een lange klim door het Muziekbos naar La Houppe, 148 meter hoog, en terug Vlaanderen binnen. Prachtige namen hebben ze daar! Terkleppe, Zarlardinge, Goeferdinge… In Overboerlare dwarsten we de Dender, reden onder Geraardsbergen (geen mattetaart die dag dus), en op een wip het Pajottenland in. Voor we het beseften reden we door Herne en Heikruis; in Lembeek over de Zenne en het kanaal Brussel-Charleroi, recht naar onze volgende stop: Essenbeek, de thuisbasis van Mark Demesmaeker, op honderd stappen van de taalgrens, op de grens eigenlijk van het Hallerbos. Veel pauze was er niet want in Sint-Genesius-Rode hadden we een afspraak met Katleen Bury.
Een uur fietsen nog, door het Zoniënwoud naar Hoeilaart, en met een kleine bocht naar onze slaapplek voor die nacht. Maar voor we onze matrassen konden opzoeken in het hotel Panorama eerst nog een stijle bergop, de laatste voor die zaterdag.
Er waren nog plannen om Terlanen te bezoeken, en vriendschap te sluiten met de Vlaams-Schotse clan, maar de benen wilden niet echt meer, en zondag lag er nog honderd dertig kilometer naar ons te lachen…
Overijse - Voeren
Zondag lag er weer een prachtige dag voor ons. ’t Was al lekker warm die morgen wanneer we na ons ontbijt naar Terlanen bolden. In ons stamlokaal ‘In ’t Klein Verzet’ hadden we een afspraak met een deel van de Flandriens die bij de waard hadden gelogeerd. Maar… voor je vanuit Overijse in Terlanen staat, mag je eerst nog bergaf vanuit de slaapplaats, maar dan ligt de Hagaard voor je, een klim om U tegen te zeggen, zeker als je pas ontbeten hebt. De Hagaard heeft veel weg van Hagar, de viking, waarvan op gezette tijden wel eens stripverhalen in de Vlaamse kranten en tijdschriften verschijnen.
Die ochtend moesten we ook wel opnieuw door vijandig gebied, omdat het BK en EK MTB in en rond het Meerdaelwoud gereden werd. Oorspronkelijk reden we tegen de richting in van het kampioenschap; delen van het parcours zouden al vroeg afgesloten worden voor de wedstrijd. Geen goed idee om absoluut door het bos van Hertog Jan te galopperen. De Flandriens dus, op een drafje naar Ottenburg en Pécrot, een stuk over de Waversesteenweg, en voor Hamme-Mille naar rechts, richting Tourinnes-la-Grosse en Bevekom. Op die manier kwamen we ook in Meldert terecht waar we via de Tramstraat onze oorspronkelijke route door Hoegaarden konden opvissen. Dan, bezuiden Tienen, door Goetsenhoven tot op de taalgrens in Neerheylissem. Langs Neerwinden en Overwinden sta je dan op een bliksem in Landen. Tijd voor bevoorrading! Die was letterlijk broodnodig, want we hadden nog een lading energie nodig voor het laatste derde van de tocht.
e Romeinen zijn een ongelofelijk ingenieus volk geweest, toen ze het hier in de Lage Landen voor het zeggen hadden… Hier en daar vind je in Vlaanderen nog heerlijke restanten van die beschaving uit het begin van onze tijdrekening. Wegen hebben ze hier gebouwd, en wat voor wegen? Ga gerust eens fietsen in het zuiden van onze groenste gouw! Er ligt een fantastische Romeinse weg die nu een fietssnelweg is. Het gaat kaarsrecht, maar de hellingen erin zijn niet te tellen.
Langs die Romeinse weg is er heel wat landschapskunst te zien. Ondermeer, de zwevende kapel in het zuiden van Borgloon. Bij die kapel kregen we aardig wat toelichting over de taalgrens, en het ontstaan ervan in Zuid-Limburg, en vooral over de gevolgen ervan voor de provincie en de bewoners. Onze taalgids was VB-politica Annick Ponthier.
Veel tijd was er niet om te genieten van die mooie omgeving, en van de heerlijke zon. Om vier uur werden we in Herderen bij Riemst verwacht bij oud-wielrenner, hotelier en Vlaamsnationalist, Ivo Molenbergs. Op het menu een deugddoende pasta. Dat Ivo aardig wat ritten gereden heeft in de Ronde van Italië was eraan te merken. En wie Riemst zegt, komt ook uit bij Jan Peumans. De ere-voorzitter van het Vlaams parlement kwam ons voor de laatste twintig kilometer van de dag aanmoedigen.
Nog twintig te gaan dus. Eerst nog wat klimmen langs Zichen-Zussen-Bolder en Eben-Emael, en dan kan je je met enige doodsverachting in de diepte van de vallei van de Maas storten. Nog een keer het water oversteken om in Moelingen te geraken, en met een laatste krachtinspanning – elke lichte helling is vanaf dan een marteling – kom je blij, maar vooral voldaan in ’s Gravenvoeren terecht. Voeren is de thuisbasis van Huub Broers die ons met een beetje toelichting en een frisse pint begroette. Einde van ons taalgrensverhaal. Dank aan de voorzitter van de Flandriens, Erik Vranken, voor de mooie ontmoetingen, dank aan de vrouw en de mannen-Flandriens voor het gezelschap tijdens die tweedaagse. Dank ook voor de perfecte voorbereiding en verkenning van de tocht van Filip 1, Filip 2, en Jeroen. Volgend jaar een nieuwe tocht?
W.H.
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.