- Francis Bruyninckx
- juli 23, 2019
- 11:35 am
LLUÍS PUIG BLIJFT HOOPVOL
Wat is uw analyse van de lokale verkiezingen in Catalonië? En van de Europese verkiezingen in Spanje?
Bij elke verkiezing wordt electoraal duidelijk dat de onafhankelijkheidsgedachte aan populariteit wint. Bij elke stembusgang stemmen meer en meer mensen voor een partij die duidelijk voor de onafhankelijkheid gaat. In Spanje zien we een tegenovergesteld effect. Verder stel ik vast dat de socialisten en Podemos in Spanje minder stemmen haalden dan de extreemrechtse partijen PP en Ciudadanos. Dat is een groot verschil met het stemgedrag in Catalonië.
Voor het eerst kwamen in enkel grote steden lijsten op onder de noemer Primàries. Een burgerinitiatief dat een antwoord wilde bieden op het volgens hen falende leiderschap van de zittende politici. Zij verwijten de politici dat ze het mandaat van de kiezer van 1 oktober 2017 voor onafhankelijkheid niet uitvoeren. Hoe kijkt u naar dit initiatief?
Persoonlijk ben ik een voorstander van de filosofie achter het project, maar ik vind het eerder een utopisch project. Zelfs als een meerderheid van de Catalanen de filosofie van de beweging omarmt, zal het jaren duren om enige verandering te merken. Uiteraard is goed dat in de hoofden van de mensen opvattingen over duurzaamheid, meer onderling respect en ecologie aan belang winnen. Het is een andere klemtoon ten opzichte van traditionele politieke partijen. Maar wat is een politieke partij uiteindelijk? Dat is ook maar een verzameling aan personen actief binnen een politieke partij. Dat wilt zeggen dat wanneer de mentaliteit van de personen binnen een partij te veranderen, de politieke partijen ook veranderen en bijgevolg de politieke structuren. De radicale Italiaanse communist Gramsci zei al dat ideeën zonder organisatie, gedoemd zijn te mislukken. De Primàries kunnen hun nut hebben om bij te dragen aan een mentaliteitsverandering. Maar uiteindelijk hebben we nood aan sterke politieke partijen en syndicaten, meer praktijkgericht dan het utopisch denken. Maar ik focus mij vooral op het feit dat een stem voor de Primàries ook een stem voor onafhankelijkheid is. Dus uiteindelijk ondersteunen de Primàries de tocht naar onafhankelijkheid, en op dat vlak verdienen ze alle erkenning. Vijftigduizend stemmen voor de Primàries, zijn vijftigduizend stemmen voor de onafhankelijkheid.
Hoe ziet u de situatie in Catalonië verder evolueren?
Hoe lang mag dit interview duren? (lacht) Even serieus, ik vrees dat vanuit de Spaanse overheid er de komende jaren weinig zal gebeuren. Ook vandaag zien we terug dat er allerhande pestmaatregelen blijven komen. Er zullen de komende vier à vijf jaar veel juridische zaken moeten worden beslecht.
De Spanjaarden zijn ook zeer koppig waardoor het voor de politici momenteel ook niet aantrekkelijk is om de situatie met Catalonië op te lossen. Maar op lange termijn zie ik Catalonië zeker onafhankelijk worden. Ook door de grote verschillen die er zijn. Zo mogen de stoffelijke resten van Franco niet worden verplaatst, het is absurd dat een dictator nog zoveel aanzien geniet bij veel Spanjaarden.
Het is ook afwachten hoe Madrid zal reageren op de verkiezing van Puigdemont in het Europees Parlement. Want Puigdemont zou immuniteit moeten krijgen, maar het is nog niet heel duidelijk op welke manier Madrid hierop zal reageren.
U bent nu al bijna twee jaar in ballingschap. Hoe lang denkt/vreest u dat deze periode voor u nog zal duren? Hoe reageert uw familie hier op?
Het is nog geen twee jaar, sinds eind oktober 2017. We zijn met velen in ballingschap, onder andere de president. Wij hebben op dat vlak een hele traditie uitgebouwd met jullie land. In 1923 bijvoorbeeld toen Catlaanse politici werden vervolgd voor hun bijdrage aan de strijd voor meer autonomie.
Toen was de Catalaanse minister van cultuur ook in ballingschap in Brussel, maar in die tijd deed een brief er dertig dagen over om van Brussel tot in Barcelona te geraken. Onze situatie nu is in vergelijking met die van negentig jaar geleden een luxe.
Dankzij een klein toestel dat ik overal mee naartoe neem. Via mijn smartphone zit ik in constante verbinding met het thuisfront. Via videochat kan ik mijn gezin zien, zij zitten nog steeds in Catalonië. Ze komen wel op bezoek want met het vliegtuig is het vandaag maar twee uur reizen van Barcelona. Natuurlijk zou ik liever elke dag bij mijn vrouw en kinderen zijn. Maar met de technologie die vandaag beschikbaar is, proberen we de situatie naargelang de omstandigheden zo aangenaam mogelijk te maken. Bij grote, internationale bedrijven gaat het net zo. Veel vergaderingen gebeuren via Skype. Ik ben ook op de hoogte van alles wat er in Catalonië gebeurt en de samenwerking met de mensen op het ministerie verloopt ook vlot. Ik kan alleen het gebouw ’s ochtends niet binnen wandelen. Want binnen de Schengenzone is er blijkbaar nog een grens, en dat valt me wel zwaar.
ONAF, het ledenmagazine van de VVB
Categorieën
Bekijk hier de cartoons van Van Mol
Archief nieuwsberichten
Voelt u zich in de steek gelaten door de Europese Unie?
Ik hoop dat ze meer gaan doen voor onze situatie. In Europa vonden de laatste gewapende conflicten ook niet zo lang geleden plaats. De Europese Unie is een verzameling van verschillende staten. En wij Catalanen zijn vanaf dag één pro EU geweest, maar wij willen een Europa van regio’s. In het Europees Parlement zitten ook geen verkozen Europeanen, maar afgevaardigden van elke staat die in hun land verkozen zijn. Want er zijn nog regio’s in Europa die naar meer autonomie streven, door economische drijfveren maar evenzeer door culturele. Grote problemen zoals het klimaat, kunnen best op een grotere, Europese schaal aangepakt worden. Maar regio’s zoals Veneto, Schotland, Vlaanderen en Corsica moeten de vrijheid krijgen om hun eigen beleid te voeren, dat in harmonie is met de lokale cultuur. Daarom moeten de oplossingen nu niet enkel voor de situatie in Spanje worden gezocht. Er moet gewerkt worden aan een nieuw Europa. Hoe ziet het Europa van 2030 er uit? Het gaat onvermijdelijk een ander Europa zijn dan we de dag van vandaag kennen. Hopelijk evolueren wij naar een Europa van volkeren en regio’s.
Onlangs verspreidde u een tweet waarin u beweerde in Catalonië te zijn. U deed dit naar eigen zeggen om aan te tonen dat u vanop afstand ook aan politiek kunt doen?
Ik lag toen in het ziekenhuis hier in Brussel. En ik ontving een foto vanop een berg getrokken met uitzicht op het dorp waar ik woon. Ik vroeg uiteraard eerst of ik de foto mocht gebruiken en heb deze dan op twitter geplaatst met als bijschrift “ik zie mijn dorp vanop deze plek”.
Maar deze plek was vanuit mijn ziekenhuisbed (lacht). Ik deed dit om wat te provoceren. Ik wou zo aantonen dat vanop afstand veel mogelijk is. Er zijn zoveel mogelijkheden om mijn dorp te zien, via een foto van een kennis, via google maps… de technologie maakt veel mogelijk.
Het is maar een reflectie. Ik kan mijn mandaat perfect uitoefenen vanuit ballingschap. Ik zie mezelf dan ook niet als een gevangene. Ik kan nog steeds doorheen Europa reizen, zo kan ik er enorm van genieten om naar Perpignan te gaan, Parijs te bezoeken of naar Schotland te reizen. Dat doet me veel plezier en geeft mij ook een gevoel van vrijheid, het laat mij als een normaal persoon voelen. Zeker Perpignan is als een tweede thuis voor mij.
Op 4 april ondertekenden Vlaanderen en Catalonië het werkprogramma Vlaanderen-Catalonië 2019-2021, hoe ziet u de (economische) samenwerking tussen beide regio’s?
Ik ben tevreden over de samenwerking tussen Vlaanderen en Catalonië. Ik ben heel blij met de persoonlijke steun die ik mocht ervaren vanuit Vlaanderen maar ook op hogere niveaus is de samenwerking goed. De Vlaamse cultuur sluit ook aan met de Catalaanse, zo geniet ik ervan om hier naar de opera of concerten te gaan. Ik hou van een volk dat zijn cultuur koestert, het geeft aan dat het overtuigd is van de eigen kracht en niet bang is. Ook op economisch vlak is er een goede samenwerking.
En heeft u de verkiezingen in ons land gevolgd waar twee partijen die uitgesproken voor meer autonomie zijn, bijna een meerderheid haalden?
Ik ben geen specialist op dit vlak. Ik begrijp de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië wel. Ik denk dat vooral de economische veranderingen een probleem vormen. Zo heeft Wallonië fel te lijden gehad onder de economische crisis naar aanleiding van de verschuiving van zware industrie naar kennistechnologie. Vlaanderen heeft zich beter aangepast en geïnvesteerd in opleidingen en innovatie. Maar de culturele verschillen zijn er ook duidelijk. Als je in Vlaanderen of in Wallonië rondwandelt of het openbaar vervoer neemt, merk je dat er verschillen zijn. Ik weet niet of jullie zoveel problemen hebben, want Vlaanderen heeft al een eigen Parlement en het Nederlands wordt als taal gerespecteerd.
Op zaterdag 7 september organiseren wij een Vlaams-Catalaanse dag in Koksijde. De hoofdbedoeling is om Vlamingen en Catalanen die in ons land wonen, elkaar beter te leren kennen. Hoe staat u tegenover dergelijk initiatief? Mogen we er u ook verwelkomen?
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.