Voor de eerste ONAF van dit jaar is hier mijn voorwoord klaar om u en hen die u lief zijn, een gelukkig, voorspoedig, gezond maar vooral strijdvaardig 2022 te wensen.

In de romantische flow tussen Kerst en nieuw, had ik mij een pak goeie voornemens voorgenomen en ik was niet de enige. Ook Marc van Ranst had de intentie geuit om 15 kg af te slanken, zich zo de atletische torso van Tarzan Weissmuller aan te meten zodat onze Johnny van de virologen straks in minder strakke pull nog zwieriger van de ene naar de andere tv-zender zou slingeren. Ondertussen heb ik mijn voornemens voor 2022 bijgesteld: dan toch maar geen extra dampkap in mijn living of toilet geïnstalleerd , maar wel een boosterprik laten zetten, met groeiende twijfel of het baat. Zei Voltaire trouwens niet dat Doctoren geneesmiddelen geven waar zij weinig van afweten om ziektes te genezen, waar zij nog minder van afweten bij mensen waar zij helemaal niks van afweten? Als je zijn “Candide” las, dan weet je dat het hoofdpersonage (met dezelfde naam) er tenslotte achter kwam dat zijn leermeester Pangloss fout zat. Onze professor Vandenbroucke daarentegen is naar eigen zeggen onfeilbaar en de facto de geprikte held om het virus te lijf te gaan. Een beetje zoals ooit de legendarische koning Pyrrus die na enkele gevechten tegen de Romeinen moest besluiten: “Nog één zo’n overwinning en wij zijn verloren!” . Was Frank dagelijks niet zo drammerig belerend en arrogant in de media, ik gaf hem wat meer soelaas. Mijn goed hart had mededogen met hem gehad omdat ook ik erken dat COVID uit Wuhan een Chinees exportproduct blijkt te zijn, dat uitzonderlijk nog duurzaam is ook.  

Het Kerstreces passeerde stil en vredig, met dank aan de Raad van State, die het corona-overlegcomité een oplawaai had verkocht. Zalig toch dat hierdoor een week lang in geen velden een excellentie te bekennen was op de buis en in de media. Nu, een maand later, drijft dit federaal koninkrijkje weer doelloos en stuurloos verder zonder kompas. Er blijven natuurlijk nog wel wat zekerheden over zoals de onzekerheid of door de kernuitstap straks de lamp nog wel brandt of de groeiende en exuberante staatsschuld, de hoogste belastingdruk, het ondergraven van de democratie en het inperken van de vrijheid van mening, bewegen en van (ook onoorbare) cafépraat. Samengevat: met Vivaldi gaat in 2022 alles beter in dit land. Niet beter dan in 2021 maar wel beter dan volgend jaar 2023.  

De VVB houdt het dit jaar bij drie voornemens. Met “JA voor Vlaanderen” promoten we Vlaamse onafhankelijkheid. Dit willen we samen met een notoire werkgroep verder strategisch en professioneel onderbouwen. Tenslotte – niet onbelangrijk – gaan we onze afdelingen de hand reiken om dit ten lande te promoten. Voorlopig wordt het door de pandemie nog organiseren, misschien annuleren maar zeker innoveren, motiveren, inspireren en soms transpireren om samen een onafhankelijk Vlaanderen te creëren.     

Ondertussen tot een volgend schrijven en hou het gezond tot de 4^e prik er komt.         

Ued. Goetwillighe Dienaer in alles wat ik lichtelijck vermach,

Hugo Maes