Maar wat België betreft, verkeerd gedacht.

Annelies Verlinden (CD&V) en David Clarinval (MR) – verantwoordelijk voor institutionele hervorming – richten nog maar eens een Dialoogplatform op waarin zal worden nagedacht over de ‘toekomst van het Belgisch federalisme’. Luister goed, ze beweren de klus te zullen klaren met het zoeken naar experimentele vormen van burgerparticipatie zoals “burgerkabinetten of gemengde panels waar naast parlementsleden ook door loting geselecteerde burgers, vertegenwoordigers van het middenveld, academici, experten (een communautaire Marc Van Ranst bijvoorbeeld) en burgemeesters op vrijwillige basis deel van uitmaken “

Alle trucen van de foor worden aangewend tot en met het degraderen van de legitiem verkozen parlementaire vertegenwoordiging en dat alles om het  terminaal misverstand van 1830 in de steigers houden. “Pour les besoins de la cause” de communautaire vis verdrinken, heet dat dan.  Ik mag aannemen dat ieder van ons de bui al ziet hangen zeker?

Ik begin stilaan te denken dat Mevrouw Verlinden niet alleen minister van rampenbeheer is, maar zowaar zelf een communautaire ramp is.

De PS op haar beurt heeft intern liefst zes werkgroepen opgezet om de nieuwe staatsstructuur uit te tekenen. Magnette zat al samen met de voorzitters van de MR en Ecolo, om tot één Franstalige eisenbundel te komen. En wat is hun voorstel, denk je dan: vier volwaardige regio’s als hoeksteen van het nieuwe België. De Franstaligen zijn dus niet langer ‘demandeurs de rien’ maar opteren voor het voortbestaan van de BelZiek. Ze stellen voor het systeem van gewesten en gemeenschappen op te doeken en te vervangen door 4 regio’s met Brussel als één ervan.

Oh ja,  dat Vlaanderen in hun nieuwe België zo definitief haar numerieke meerderheid inlevert en dat haar hoofdstad Brussel op de schop gaat is blijkbaar niet erg. De  totaalfactuur verder betalen zal verder wel mogen.

Het moet nu eens en voor altijd en iedereen klaar en duidelijk gezegd zijn.

Vlaanderen  kan niet beperkt gekapitteld worden tot slechts een pittoreske regio in dit land of in Europa. U weet wel, zo’n idyllische lap grond, waar toeristen graag vertoeven tijdens hun vakantie om van folklore, de ‘couleur locale’ en de streekspecialiteiten te genieten en waar voor het overige geen autonome politieke rol van betekenis mag spelen en zeker geen beslissend woord in het kapittel hebben.

Vlaanderen is VEEL MEER. Vlaanderen is een volwaardige NATIE en dan nog wel één in het hart van Europa gelegen. Met 3 wereldhavens (Antwerpen, Gent en Brugge), een innovatieve economie, hoog opgeleide werkkrachten, dynamische KMO’s en een eigentijds en uitgebreid sociaal en maatschappelijk netwerk, is het perfect uitgerust om zelf de uitdagingen van onze tijd met succes aan te gaan. En dat zonder de bemoeienissen van een belZieke schoonmoeder.

Vlaanderen is ook een NATIE met een eigen identiteit, gepokt en gemazeld is in een traditie van 20 eeuwen christelijke West-Europese beschaving. Ons historisch werelderfgoed, onze kunst, cultuur en architectuur en onze rijke Nederlandse taal kleuren het Avondland en onderscheiden ons van de rest van de wereld. Dat maakt ons uniek en verdient respect van ieder die hier woont, werkt of ons bezoekt. De wereld is van iedereen, maar Vlaanderen is dat niet.            

Een natie als Vlaanderen verdient dan ook de hoogst mogelijke vrijheid en kans tot ontplooiing. Voor ons volksnationalisten is dat onafhankelijkheid. Voor minder tekenen we niet. We bedanken dus voor nog maar eens een zoveelste  staatsHERvorming met geven en met vooral veel toegeven. Wie nu nog met federalisme op de proppen komt is al helemaal passé. Vlaamse staatsVORMING met definitieve boedelscheiding moet ons enig doel zijn. Een positief verhaal, ook voor onze  zuiderburen die dan op hun beurt zelfstandig over hun toekomst kunnen beslissen. En wie Vlamingen verdenkt van navelstaren of van gebrek aan solidariteit is ter kwader trouw. Vlamingen hebben dat trouwens de laatste weken uitvoerig bewezen na de watersnood. Bovendien hebben wij in een onafhankelijk Vlaanderen geen boodschap aan een behoeftige buur en indien noodzakelijk kan een helpende hand geboden worden, maar daar beslist Vlaanderen uiteindelijk zelf over: geen ondoorzichtige transfers meer om een PS-staat in de steigers te houden, maar duidelijke afspraken qua tijdsduur, grootorde en aanwending van de middelen.

Wees gerust, voor een onafhankelijk Vlaanderen hoeven we echt niet van een blanco blad te beginnen. We zijn al een aardig eind op weg. Vlaanderen beschikt vandaag al over een Vlaams parlement en regering, een hoofdstad, landsgrenzen, vlag en hymne. Vlaanderen heeft autonome bevoegdheden, maakt eigen wetten en beheert (zij het een te beperkt bedrag) centen. Dat wat we zelf doen, daarom niet per se altijd beter doen, valt niet te ontkennen. De recente onderdanige horigheid  van de Vlaamse excellenties aan de federale coronaregeringen Wilmès en De Croo tijdens de pandemie, zijn een triest voorbeeld. Maar dat hebben we wel aan onszelf te danken.

Met wat we nu hebben wordt het NU hoog tijd om finaal de klus te klaren en het project ‘Vlaamse staat’ af te ronden.

Een GEZAMENLIJKE AANPAK van de niet partijgebonden Vlaamse beweging (het middenveld) en de Vlaamse partijpolitiek is geboden. Het is zeker geen overbodige luxe om te herinneren aan het aloude advies van onze Fronters: GODSVREDE. Blijkbaar voor ons Vlaamse bewegers niet zo evident om in de praktijk om te zetten. Ik verduidelijk.

Het valt niet te ontkennen dat de Vlaamse beweging generaties onbaatzuchtige idealisten heeft voortgebracht, maar spijtig genoeg koesteren we te makkelijk een kwalijke traditie van verdeeldheid, tweedracht en kortzichtig zelf beter weten. We zingen piëteitsvol en vol overtuiging bij elk evenement “Heer, laat het prinsenvolk der oude Nederlanden niet ondergaan in haat, in broedertwist en schande” maar in de praktijk wordt het wel eens vergeten. Ik weet wel dat wij in de wereld hierin niet exclusief zijn, maar dat is een magere troost en het blijft pijnlijk ambetant in de strijd voor Vlaanderens autonomie.

Dus vrienden, werk aan de winkel en vooral SAMENwerk. Een opdracht zowel voor partijpolitiek als voor de politiek ongebonden Vlaamse bewegers.

 Aan de partijen vraag ik dan ook met aandrang:

Jullie worden geacht op alles en nog wat een eigen antwoord te hebben en dat hoort zo. Dat jullie het niet over alles met mekaar eens zijn, is bekend en dat hoeft ook niet. Het is aan de kiezers om uit die diversiteit van programma’s een keuze te maken, te  oordelen en zo hun stemgedrag te bepalen. Zo werkt nu eenmaal democratie.

Maar als het om DE ONAFHANKELIJKHEID VAN VLAANDEREN gaat, moet aan één zeel getrokken worden, want onafhankelijkheid is prioritair, overschrijdt de partijgrenzen of ideologieën en is dus de facto kleurloos.

Eenmaal in een onafhankelijke Vlaamse staat kunnen jullie nadien naar godsvrucht en vermogen voor eigen groot gelijk gaan. Dan bepalen de Vlaamse kiezers wel of er links, rechts of averechts geregeerd moet worden.

Omdat beschamende horigheid aan vorst en tricolore vaderland nu eenmaal tot het DNA behoort van de traditionele partijen, is het des te noodzakelijker dat de V-partijen nu al een rationeel strategisch plan ontwikkelen om juridisch, administratief en diplomatiek adequaat de onafhankelijkheid voor te bereiden. Zij beschikken over voldoende middelen, mensen, kennis en legitimiteit.

En aan sommige partijvoorzitters die menen cavalier seul te mogen spelen en er aan denken het in eigen naam op een akkoordje te kunnen gooien met sommige gesprekspartners van over de taalgrens, zeg ik uitdrukkelijk “Gij alleen gaat dat niet bepalen!”   

Aan de ongebonden bewegers op hun beurt – het zogenaamde middenveld -vraag ik dezelfde oefening van GODSVREDE te maken. Ons Vlaams verenigingsleven kleurt in meer dan 50 tinten zwart en geel trouwens, maar dat mag geen hinderpaal zijn om de bestaande verscheidenheid te overstijgen. Integendeel, die verscheidenheid schept een breed spectrum aan invalshoeken om de modale Vlaming te bereiken en voor de Vlaamse staatsgedachte te winnen.    

Het lijkt mij dan ook nuttig dat middenveld en politiek niet langer de zaak voor zich uitschuiven en NU samen rond de tafel gaan zitten. Een mogelijke aanhef zou bijvoorbeeld gegeven kunnen worden door het OVV (Overlegorgaan Vlaamse Verenigingen) dat als contactplatform zou kunnen functioneren.

In alle geval zal de VVB die dit jaar 65 lentes jong is en kan bogen op een rijke Vlaamse traditie en een een schaar vrienden, relaties en kennissen kent, graag haar medewerking verlenen. Ons ‘Witboek Vlaamse staatsvorming’ kan eventueel als handleiding dienen. In alle geval, ondertussen wachten wij  niet om te starten vanaf september met een eigentijdse sensibiliseringscampagne op markten en pleinen her en der ten lande om Vlaanderen positief te promoten. Wij zijn een volwaardige nationale entiteit geworden die meer dan ooit nood heeft aan positief zelfbewustzijn. We mogen fier zijn op wat we bereikt hebben met onze creativiteit, onze ondernemingszin, ons organisatietalent en onze open democratische inborst. De tijd waar Frans Van Cauwelaert ooit schreef dat Vlamingen geen onderdrukt volk maar een ziek volk waren, moet vanaf nu definitief voorbij zijn. Wat was die ziekte volgens hem? GEBREK AAN DURF. Had hij gelijk of had hij gelijk?

Ik wil dan ook besluiten met de wijze woorden van Prof Bart Maddens, onze huis-politicoloog.

Het probleem heet België. En de oplossing bestaat in de afschaffing ervan. Sinds 1830 had het de kans om te bewijzen wat het waard is en dat is bitter weinig. Het heeft geen toegevoegde waarde meer voor Vlaanderen. In 2030 viert deze mislukte staat zijn 200^e verjaardag. Laat ons hopen (en er alles aan doen) dat het niet zover zal komen en dat we ons in 2030 met iets vrolijker en iets zinvoller bezig kunnen houden. Bijvoorbeeld met de vijfde verjaardag van de Vlaamse republiek.

Dit was het dan, geacht publiek. Ik dank hierbij het Ijzerwake-comité om de Vlaamse volksbeweging hier vandaag een forum te hebben gegeven. Ik dank u allen voor uw aandacht en wens ieder van u nog een aangename en strijdbare dag.