2022
VVB : een virtueel en veilig nieuwjaar
Met een virus dat ons sociaal leven, sinds bijna twee jaar, teistert valt bij de jaarovergang weinig te vieren. De VVB zal haar nieuwjaarsreceptie dit jaar opnieuw, gedwongen, veilig en dus virtueel dienen te vieren. En verder hopen op betere tijden.
In ruil mag u van ons, voor eind januari, het nieuwjaarsalternatief verwachten waaraan wij momenteel druk werken. Hou onze webstek en sociale media dus zeker in de gaten.
Geen rijk der Vrijheid
Het Rijk der Vrijheid dat ons door Vivaldi werd beloofd, voor wie zich gedwee en zo snel als mogelijk lieten inenten, is er alvast niet gekomen. Misschien brengt de zoveelste variant van het virus soelaas, op voorwaarde dat die dominant wordt en minder ziekmakend. En er geen andere opduikt. Voor het overige is maar één ding duidelijk : het is, voor iedereen, ook voor virologen, statistici en andere ‘experten’ koffiedik kijken.
Voor iedereen, behalve voor Vivaldi.
In oorlogstijd is het, zelfs in een democratie, niet ongewoon dat het volk meer macht dan gewoonlijk afstaat aan wie op dat ogenblik regeert. Met Vivaldi is evenwel niets ‘gewoon’. Hier werd die macht alvast gegrepen en kwam de democratisch noodzakelijke pandemiewet die een tijdelijke machtsoverdracht juridisch dient te regelen, maar heel moeizaam tot stand.
Toen de pandemiewet, vrij snel, diende toegepast worden, omdat het CST, hét sesam tot het Rijk der Vrijheid, een onveiligheidsticket eerder dan van een veiligheidspasje bleek te zijn, werd, tijdens de debatten in de Kamer, pijnlijk duidelijk dat het parlement een kat in een zak had gekocht.
Er was wel wat ruimte voor tussenkomsten uit alle hoeken van het halfrond,maar de regering bleef Oostindisch doof voor de argumenten van de oppositie. En duldde eigenlijk geen inspraak. Het bleef bij een bedroevend schouwspel van particratisch aangestuurde meerderheid tegen even dogmatisch gevoerde oppositie.
Geen vrijheid, geen twijfel, geen afwijkende meningen
Vertrouwen moet je verdienen. Zeker in uitzonderingstoestanden. Een samenleving die goed functioneert, en dat is in tijden van oorlog nog meer nodig dan anders, kan niet zonder. Dat leerden we vorig jaar uit Reset, het formidabele pleidooi voor betere en meer democratie van Mark Elchardus.
We kunnen vaststellen dat Vivaldi, zelfs in tijden van crisis, er alles aan doet om dat vertrouwen niet waard te zijn. Het zelfs te ondermijnen.
Het schabouwelijke gebeuren rond de pandemiewet illustreert dit en niet alleen het Rijk der Vrijheid blijkt een fata morgana. Er is meer aan de hand.
Vivaldi : kakofonie in 1G
De serie van elkaar opvolgende maatregelen, die voortdurend veranderen, tegenstrijdig dan wel niet juridisch sluitend zijn, onuitvoerbaar en oncontroleerbaar blijken en waar haast niemand nog aan uit kan, is huiveringwekkend. Inmiddels wordt alles, om het even wat en het tegenstelde vertoogt en verkondigt de federale premier in interviews feiten die zelfs door de meest volgzame kranten als ‘niet waar’ worden bestempeld.
Geen enkele uitvinder/fabrikant van een vaccin beloofde ooit dat iemand, na inenting, niet meer ziek zou worden. De toegediende middelen dienen enkel om de toevloed aan zieken in de ziekenhuizen beheersbaar te houden. Vaccins verhinderen geenszins dat het virus verder zou worden overgedragen.
Vivaldi weet het beter en ziet dat anders.
Wie zich liet inenten, voor en tijdens de voorbije zomer, diende geen enkele voorzorg meer te nemen. De lichtzinnigheid waarmee Vivaldi in het najaar de mondmaskers liet opbergen bekocht de bevolking dan ook meteen, onder de vorm van een vierde golf aan besmettingen met een zoveelste serie vrijheidsbeperkingen tot gevolg. En deed onze oververmoeide zorg opnieuw naar adem happen.
Nochtans volhardt Vivaldi in de boosheid en overweegt het inmiddels ‘1G’. Voor wie voldoende geprikt zal zijn, waarbij niemand de vereiste prikfrequentie kan of durft te voorspellen, gaan alle deuren open. Besmet, besmettelijk, of niet.
Wie durft te twijfelen daarentegen, of zich niet wil laten vaccineren, beslist daar wel ‘vrij’ over,maar wordt desalniettemin, in alle ‘zelf verkozen’ vrijheid, in de ban van de maatschappij geslagen. Die verhuist naar de leprozerie waarbij horeca en cultuur dicht blijven, weldra geen openbaar vervoer meer zal mogelijk zijn en de grenzen op slot gaan.
Zelfs nu we bij de Griekse letter omicron in het corona-alfabet aanbeland zijn en gezegd wordt dat het grootste risico misschien wel achter de rug is.
U zei grondrechten ?
Onze grondrechten lijken wel voorgoed op de schop. Het heet tegenwoordig dat ze gelden als ‘beloning’. Pasje vertonen hoort er bij, ook het laten controleren door om het even wie, bevoegd of niet. Idem dito voor identiteitskaarten zonder dewelke een pasje geen enkele bewijskracht heeft.
Terwijl ze daar bij Vivaldi ‘goed’ bezig zijn ging overigens, haast ‘en stoemelings’, ook het bankgeheim nog wat verder op de schop. De fiscus, notarissen, deurwaarders : ze kunnen tegenwoordig allemaal rondsnuisteren in uw bankrekeningen zonder dat er nog een rechter aan te pas komt. U zei privacy ?
Ook met het recht op vrije meningsuiting is het niet goed gesteld.
De oppositie in het federaal parlement mag oppositie voeren, maar daarbuiten wordt het wel oppassen wie wat zegt. Er zijn vragen die onbeantwoord blijven, meer zelfs : die niet eens mogen gesteld worden. Of toch niet door om het even wie. Twijfelende artsen worden geschorst, professoren de mond gesnoerd, anderen weggezet als onbekwaam én gevaarlijk .
Voor het recht op vereniging greep de raad van state in, nadat cultuur eerst wel, dan niet en dan toch weer wel op slot ging. Dat schabouwelijke schouwspel werd zélfs de rechters te veel, die zich anders nochtans zeer meegaand toonden in het toestaan van de door Vivaldi bedachte en slecht geschreven maatregelen.
De échte zware tijden moeten evenwel nog komen.
Wie bepaalt betaalt
Aan al dat geklungel van Vivaldi & co, hangt immers ook een prijskaartje.
Voor de onmiddellijke factuur van vaccins, testen en tutti quanti probeert federaal de rekening door te schuiven naar de deelstaten. Het heet dat ‘preventie’ een bevoegdheid van de deelstaten is. Dat klopt, en we hadden graag gezien dat de deelstaatregeringen zich daarin assertiever zouden getoond hebben. En wat meer op hun bevoegdheden hadden gestaan. Maar wie bepaalt betaalt. En dat was hier toch wel overduidelijk minister ‘Domdomdom’van federale volksgezondheid.
Er zijn de geüsurpeerde bevoegdheden, de kosten die werden uitgesteld om onze gezondheidszorg en onze economie overeind te houden, en, vooral, de kosten die te maken hebben met het uitstelgedrag van talloze vorige regeringen. De angst om niet opnieuw verkozen te worden, en de drang om bijgevolg moeilijke beslissingen vooral niet te nemen, haalde het maar al te vaak van het algemeen belang. Daarvoor krijgen we, binnenkort, collectief de rekening gepresenteerd. Een rekening voortaan overgoten met een flinke scheut inflatie. Helemaal terug zoals in de jaren ’70, toen we plots afhankelijk bleken van olie uit het buitenland en onze economie en financiën onderuit gingen. Herkenbaar, nu Rusland de gaskraan dicht draait ?
Daarbij komt dat Vlaanderen nog steeds vast zit in een constructie waarbij de armlastige drievuldigheid uit het zuiden, ttz de Franse gemeenschap die zo goed als failliet is, het Waals gewest alsook de Brusselse miskleun, waarvan de schuldensneeuwbal volop aan rollen is gegaan, zwaar doorweegt op onze middelen. Nu reeds smeekt Wallonië om meer Vlaams geld, geschonken niet geleend, nog voor de afbouw van de transfers die werd overeengekomen naar aanleiding van de zesde staatshervorming, van start is kunnen gaan.
Het enige mogelijke antwoord is ‘neen’ want ook Vlaanderen heeft meer dan ooit de eigen middelen nodig.
De klokt tikt
Terwijl heikele dossiers zich opstapelen, de meerderheid oppositie voert in eigen rangen, niet de minste consensus en nog minder loyauteit binnen de regering blijkt te bestaan, strompelt Vivaldi verder naar 2024. Want ook voor vervroegde verkiezingen geldt voortaan nog enkel uitstel.
Ondertussen tikt de klok verder. Nemen verdeeldheid en armoede, ook in Vlaanderen, zienderogen toe. En winnen enkel de uitersten.
Het einde van het b-land komt zo, pijnlijk maar onvermijdelijk, in zicht. En daarvoor moeten wij, meer dan ooit, klaar staan.
Met de VVB werken wij daar verder aan. Hoe we dat doen en welke bijgevolg onze plannen voor 2022 zijn, ontdekt u weldra in onze nieuwjaarsboodschap.
ONAF, het ledenmagazine van de VVB
Categorieën
Bekijk hier de cartoons van Van Mol
Archief nieuwsberichten
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.