Tijd voor krachtdadige actie vanwege de Vlaamse overheid
Tijd voor krachtdadige actie vanwege de Vlaamse overheid
Vandaag legt Vlaams minister-president Jan Jambon zijn septemberverklaring af in het Vlaams Parlement. Daarin zal hij onder andere de maatschappelijke situatie en de doelstellingen van zijn regering toelichten. In de aanloop naar zijn toespraak wensen we onze oud-VVB-secretaris enkele bemoedigende woorden toe te sturen, geïnspireerd door zijn eigen verklaring in het derde nummer van Doorbraak Magazine. Hij stelde toen dat de totstandkoming van een Vlaams-nationaal front in 2024 minstens kan worden beschouwd als een dreigmiddel om de Franstaligen definitief op de knieën te dwingen.
Vlaamse nederigheid
Het is ondertussen een eeuw geleden dat de eerste voorstanders van Vlaamse zelfstandigheid een federaal statuut voor Vlaanderen nastreefden als middel tot de ontwrichting van de unitaire Belgische staat. Omwille van democratische ontwikkelingen doorheen de afgelopen decennia werd het federalisme een feit en zowel Wallonië als Vlaanderen kregen de kans om de eigen regionale eisen op sociaal, cultureel en economisch gebied te verwezenlijken. Gelijkwaardigheid met het federale niveau was en is een belangrijke voorwaarde om in dit voornemen te slagen.
Helaas maakten het aanvankelijk algemeen gedeelde Vlaams zelfbewustzijn en het besef van eigenwaarde – zowel in het parlement als onder de bevolking – al snel plaats voor de nederigheid die ons volk al zolang kenmerkt. Vandaag beschikt Vlaanderen over een zekere vorm van zelfstandigheid, maar de bestuurders slagen er niet in een effectief tegenmiddel te creëren tegen het superioriteitsgevoel van de Franstalige minderheid in dit ‘land’. Vlaanderen handelt al zovele jaren over wat het begeert, maar het onverbiddelijke België regeert.
De in de inleiding aangehaalde uitlating van de minister-president moet in dit kader dan ook kritisch worden bekeken. Een Vlaams-nationale meerderheid, in het beste geval ondersteund door traditionelen die het licht hebben gezien, moet immers dienen om Vlaanderen op ondubbelzinnige wijze en op Vlaams-nationale grondslag te besturen. Niet om wederom te proberen kersen te eten met hoge heren uit het zuiden.
Jan Baptist Verlooy (1746 – 1797), een van de grote voorvechters van het Nederlands in zijn tijd, stelde in de tweede helft van de 18de eeuw al de vraag waarom de Vlamingen altijd zo bescheiden en nederig zijn geweest. In zijn werk De Vlaamse Beweging nu vroeg dr. Max Lamberty (1893 – 1975) zich op zijn beurt in 1948(!) af waarom de Vlamingen de Walen steeds de hoge toon lieten aanslaan:
Waarom hadden zij nooit en hebben zij nog niet zoveel hoogmoed, zoveel pretentie als de Walen? Wanneer zullen zij eindelijk en volledig hun Vlaamse nederigheid omzetten in Vlaamsen trots? Zij zijn het meest degelijke en meest evenwichtige, het meest vitale en meest stabiele deel van België. Zij waren door de eeuwen heen en ook nu nog, de rijkste aan geestelijke en stoffelijke mogelijkheden. Zij zijn niet alleen quantitatief de meerderen. Zij hadden van de oprichting af van het zelfstandig koninkrijk, de leidende macht in België moeten zijn. Met een op het eerste gezicht onbegrijpelijke nederigheid lieten zij zich achteruitzetten.
Tijd voor krachtdadige actie vanwege de Vlaamse overheid
74 jaar later is elke objectieve waarnemer verplicht dezelfde conclusies te trekken aangaande een in de grond ongewijzigde situatie.
Geef de Vlamingen hun identiteitsbesef terug
Dat het besef van eigenwaarde geen aangeboren eigenschap is, maar wel verworven kan worden, hebben de vroegere voormannen van de Vlaamse Beweging door hun werk bewezen. Het is hun blijvende verdienste dat ze het geloof van de Nederlandstalige Vlamingen in zichzelf herstelden door de geschiedenis van hun eigen volk te bestuderen en al het waardevolle dat in Vlaanderen tot stand werd gebracht te belichten. Hun ijver resulteerde in liefde en fierheid met betrekking tot het eigene bij diegenen die begrepen dat ze de dragers waren van een kostbare erfenis. Het stond buiten kijf dat deze tegen verbastering en verdringing moest worden verdedigd.
Hernieuwde bewustwording
Het is aan de Vlaamse overheid om aan de hand van eerder voorgestelde doch voorlopig inhoudelijk afgezwakte initiatieven van start te gaan met een hernieuwde bewustwording van de Vlamingen, geïnspireerd door de grondleggers van onze beweging. Ze moet bij onze mensen het besef van eigenwaarde weer opwekken door ze vertrouwd te maken met de grootheid van het vroegere en hedendaagse Vlaanderen. Vandaag hebben we een grote achterstand in te halen, omdat die opvoedingstaak gedurende jaren werd verzuimd. Het is echter nooit te laat om fouten recht te zetten. Ontstaat er weer een volgehouden en georganiseerde Vlaamsgezinde actie en worden de Vlamingen door een systematisch doorgevoerde propaganda ook bewuste Vlamingen, dan is dit doel alvast bereikt.
Hoewel de term ‘propaganda’ in bepaalde kringen mogelijk wenkbrauwen doet fronsen, kan onze positie niet veilig worden geacht zolang niet steviger tegen de hernieuwde federaliseringsdrang wordt opgetreden. De benevelende driekleurige manie wordt op continue basis door het federale overheidsniveau aan onze mensen opgedrongen. Voor het bevrijdend Vlaams identiteitsbesef dient vanuit het Vlaamse niveau dan ook hetzelfde te gelden, zij het op degelijke historische grondslag en gepaard gaand met een democratisch debat.
Stel paal en perk aan deze gang van zaken
De wantoestanden die we voortdurend aanklagen, de vernederingen die we dag in dag uit moeten dulden, de inbreuken op de reeds verworven taalwetten, enz. zijn niet enkel te wijten aan de houding van onze ideologische tegenstanders, maar ook aan ons eigen gebrek aan overtuiging en krachtdadigheid. Misschien vooral aan de schijnbare onverschilligheid van onze politieke voormannen.
Vlaanderen speelt heden niet de rol die het zou moeten spelen in deze staat, omdat het niet voldoende gebruik maakt van zijn mogelijkheden. Hoe kunnen we, eens in een dergelijke moreel zwakke positie verzeild, de hoop koesteren nog ooit aanhoord te worden door diegenen die ons minachten? Hun houding jegens onze gemeenschap zal enkel veranderen naarmate onze Vlaams-nationale macht groeit.
‘Innerlijk sterk zijn’ dient het uitgangspunt te worden voor iedere verdere actie vanuit Vlaanderen tegen de Belgische staat. Pas dan creëren we de juiste context om met de Walen te onderhandelen en in het belang van beide volken voor eens en voor altijd duidelijk te stellen waar het op staat. Enkel op die manier kunnen we een rooskleurige toekomst voor onze gemeenschap waarborgen.
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.