Deze identiteitskwestie wordt al jaren aan de orde gesteld. Ze ligt aan de oorsprong van de hartstochtelijke ruzie die de gemeenschapsdenkers – zij die de Franse Gemeenschap van België verdedigen – tegenstelt aan de regionalisten – die deze gemeenschap willen ontmantelen in naam van een Waalse identiteit en cultuur.

Het feit dat wij de behoefte voelen om een Waalse identiteit te doen tot stand komen, bewijst dat ze niet bestaat. En terecht: qua taal en cultuur zijn wij Fransen die door toedoen van de geschiedenis buiten de Zeshoek zijn gaan wonen.

Zoals elke Franse regio heeft Wallonië zijn specifieke kenmerken: dialecten, folklore, culinaire specialiteiten. Maar zoals elke Franse regio kan het er ook prat op gaan dat het deel uitmaakt van een algemeen kader dat André Renard in 1958 omschreef als “een grote fakkel, een groot cultureel baken”. Waar hij aan toevoegde: “Ons hart blijft gehecht aan Frankrijk. Wij hebben vertrouwen in dit Frankrijk dat voor ons eeuwig is.”

Een identiteit kan niet bij decreet worden ingevoerd, ze kan hooguit worden vastgesteld en bekrachtigd. De Naamse historicus Félix Rousseau heeft het goed uitgelegd: “Waarom spreken de Walen al eeuwenlang Frans? Waarom hebben ze de Franse cultuur overgenomen, terwijl – vanuit politiek oogpunt – heel Wallonië gedurende meer dan duizend jaar (behalve Doornik en omstreken) slechts twintig jaar Frans was, van 1794 tot 1814? Al in de dertiende eeuw werd het Frans overal als literaire taal overgenomen. Dat is het belangrijkste feit in de intellectuele geschiedenis van Wallonië. Zonder enige dwang, uit vrije wil, zijn de Walen in de invloedssfeer van Parijs terechtgekomen en hebben zij zeven eeuwen lang, met een nooit aflatende trouw, deelgenomen aan de Franse cultuur.”