Nog één onderhandeling : de laatste!
Het einde van de zomervakantie rijmt traditioneel op IJzerwake. Dit jaar was VVB-voorzitter Hugo Maes er gastspreker. Onze voorzitter maakte van de gelegenheid gebruik om enkele puntjes op de i te zetten en eraan te herinneren waar de VVB voor staat.
In tegenstelling tot wat de media van de toespraak onthielden benadrukte Hugo Maes het absoluut partijonafhankelijk standpunt van de VVB en haar pluralistisch karakter. Het waren dan ook alle Vlaamse partijen die door hem werden opgeroepen om aan één zeel te trekken, dat van Vlaamse onafhankelijkheid, de enige leefbare én democratische uitweg voor ons land. En om daarbij rekening te houden met de wil van de kiezer, zoals die uit de stembusgang zal resulteren na de volgende verkiezingen. Zonder op voorhand partijvoorzittersakkoorden te bedisselen met deze of gene partij aan de overkant van de taalgrens. De kiezer spreekt, en wat hij zegt bepaalt, in een democratie die naam waardig, het beleid. Nooit andersom.
Wanneer die verkiezingen, federaal, zullen plaatsvinden kan niemand voorspellen. In normale omstandigheden is een coalitie als Vivaldi, gedoemd om binnen de kortste keren te vallen. De toestand is echter allesbehalve normaal.
De traditionele partijen van b-nationalistische signatuur voelen het electoraal draagvlak onder hun voeten met de dag zwaarder eroderen. In Wallonië staat PvdA te trappelen om in het ontstaande vacuüm te springen, in Vlaanderen groeit de aanhang van Vlaams Belang zienderogen.
De Vivaldipartijen beseffen dat de beste manier om aan de macht te blijven eruit bestaat om er zich zo lang als mogelijk aan vast te klampen. En slikken daarvoor onvoorstelbare wangedrochten van compromissen gedoopt in inkt van gifgroene of bloedrode signatuur. Dit zal hen, achteraf, nog zuurder opbreken dan nu reeds, in de peilingen, het geval is. Maar deze partijen leven al langer in het nu en meteen. ‘Après nous le déluge’ is er de lijfspreuk.
Op die manier werken deze partijen zelf de polarisering van de samenleving in de hand die ze voortdurend aanklagen. En die hun partij onder de kiesdrempel zal doen zakken.
Daar komt bovenop de acute geldnood van het Zuiden. De institutionele akkoorden die naar aanleiding van vorige staatshervormingen werden afgesloten en stipuleren dat financiële transfers zullen worden afgebouwd komen angstwekkend dicht nabij, terwijl de Waalse en Franstalige instellingen zelf in staat van faling zijn. Zo failliet als het democratisch gehalte van de b-staat zelf.
De PS is dus niet langer ‘demandeur de rien’ maar zit meer dan ooit aan de bedelstaf. En wil ontvangen geld maar al te graag naar eigen goeddunken blijven besteden. Dat is wat Walen verstaan onder confederalisme. Wie er alles wil van weten leze er maar best het werk van directeur van het Destrée-instituut Philippe Destatte ‘Le confédéralisme, spectre institutionnel’ op na. Confederalisme maar dan met vier, waarbij Vlaanderen in een onaanvaardbare wurggreep terecht komt.
Zes opeenvolgende staatshervormingen hebben ons inmiddels geleerd dat deze onderhandelingen telkens mislukken omdat Noord en Zuid een andere betekenis hechten aan de gesloten akkoorden. Een Waals ‘ja’ gaat altijd vergezeld van ‘peut-être’ en ons ‘Neen’ interpreteren ze steevast als ‘Non mais’.
Indien er dus nog een onderhandeling dient te volgen dan is het de laatste, die van de boedelscheiding, nadat het Vlaams parlement, de enige echte zetel van de soevereiniteit van het Vlaamse volk, de onafhankelijkheid zal hebben uitgeroepen.
Ons motto is bijgevolg onomwonden en klaar en duidelijk : JA! voor Vlaanderen, geen nieuwe staatsHERvorming maar staatsvorming.
Hilde Roosens
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.