Brief aan de leden – editie oktober 2022
Brief aan de leden – Editie oktober 2022
Beste lezer
Ooit leerde Bredero ons dat het kan verkeren. Dat geldt voor u, voor mij, voor de Vivaldi’s die – als je het mij vraagt – best electoraal bestraft kunnen worden door de moegetergde burger. Dat gold ook voor die Britse adellijke heer die na 73 jaar wachten op een septemberdag eindelijk de job van zijn leven vond en dat zonder Suzanne van Interlabor.
De VVB ‘verkeert’ ondertussen 65 en 1 jaar. In ’t begin (1953) dachten we nog met de idee van federalisme de Vlaamse klus te klaren en 40 jaar later werd dat dan ook in de grondwet ingeschreven. Vanaf 1991 kozen we echter resoluut voor de staatsvorming van een onafhankelijk Vlaanderen in een Europa van vrije volkeren én zonder belZIEK.
65 jaar VVB
Voortschrijdend inzicht, hé, en ook omdat het zo moet! Het mag gezegd dat de VVB na zes en een half decennia van betogen, bewegen en bouwen een niet onaardig Vlaams palmares vergaard heeft. Ik had hier willen schrijven dat aan onze tent meer belzieke scalpen prijken dan aan de tipi van Winnetou, maar ik doe het niet omdat de Apache vandaag als incorrect stereotypetje door woke geweerd is. Wie in detail ons VVB-verhaal wil kennen, verwijs ik graag naar ons boek Wij betogen, dat van de persen rolde op onze gouden verjaardag. Je kan het vandaag nog bestellen in ons secretariaat of via de webwinkel. Het is een must voor wie op donkere winteravonden literair wil grasduinen in de hoop dat minister Tine V.D.S. de leeslamp dan wel laat branden.
Vandaag is onze VVB-verjaardag briljant en dus is er voldoende reden om met een symposium in ons eigenste Vlaams Parlement trots en niet zonder nostalgie even achteruit te blikken. Want, zoals historicus Golo Mann zegt:
“Wie het verleden niet kent, heeft geen greep op de toekomst”.
Brief-aan-de-leden-editie-oktober-2022
En die toekomst zou er wel eens snel kunnen zijn, als na het stembusgangverdict de Vlaamse onafhankelijkheid mathematisch bereikbaar wordt. Een te belangrijk momentum dus om dat exclusief aan partijpolitici over te laten. De partijonafhankelijke Vlaamse Beweging moet eendrachtig en krachtdadig de druk op de ketel blijven houden. Dat vereist samenwerken met als devies Godsvrede van de Vlaams-nationalistische Frontbeweging waarbij “onderlinge politieke geschillen opzijgezet moeten worden als het om de realisatie van het zelfbestuur van Vlaanderen gaat”. Het is dan ook triest te constateren dat sommige dolende (nog Vlaamse?) bewegers dit vandaag al te makkelijk vergeten(?), hertalen of gewoon als stoffig curiosum in het antiquariaat dumpen onder het motto van eigen groot gelijk eerst.
Onze voortrekkersrol
Daarom neemt de VVB zich voor om haar voortrekkersrol in die gedachte van de Fronters verder op te eisen. We zijn een vrij grote vzw en bogen op een rijke traditie van Vlaams bewegen. Onze organisatie is niet links en niet rechts, maar gezond averechts, radicaal en sociaal bewogen met respect voor traditie en identiteit. Omdat voor eigen winkel preken zo kwalijk riekt, citeer ik met graagte de bevlogen woorden uit 2006 van Yves Leterme, ooit Vlaams minister-president:
“Over de jaren heen heeft de VVB haar pluralistisch, onafhankelijk en partij-ongebonden karakter proberen te bewaren. Dat maakt haar tot een belangrijke speler op het maatschappelijk én politieke forum. Als dynamische drukkingsgroep vertaalt zij alternatieven voor de Vlaamse emancipatie, maar neemt zij ook duidelijk positie ten aanzien van de politiek verantwoordelijken.”
Zo hoor je ’t eens van een ander. Na straks 200 jaar belZIEK is de klus voor Vlaamse onafhankelijkheid bijna, maar toch nog niet helemaal geklaard. Spijts de losgeslagen dure energie gaan wij na 66 jaar volle gas geven met het ‘repos ailleurs’ van Filips van Marnix van Sint-Aldegonde in gedachten.
Kunnen wij op jou rekenen?
Ued. Goetwillighe Dienaer, in alles wat ick lichtelijck vermach
Hugo Maes
voorzitter VVB