Her woord van de voorzitter

Wie de Vlaamse Volksbeweging kent, begrijpt dat onze vereniging steeds een bepaald evenwicht in haar werking dient te bewaren. Zo handelt de VVB onomwonden vanuit een radicaal Vlaams-nationaal standpunt, maar wel steeds met een constructieve ingesteldheid. Ook wensen we, in functie van maatschappelijke verbinding, aan de slag te gaan met andere groepen in onze samenleving om samen te werken aan een warm en zelfbewust Vlaanderen.

Wij combineren dit streven moeiteloos met onze bedoeling om doorlopend bewijs te leveren van onze trouw aan de historische nalatenschap van onze beweging en weigeren dan ook ons verleden te loochenen. Daarom ging ik enige maanden geleden graag in op het verzoek om als gastspreker te verschijnen op de 23ste editie van de IJzerwake.

Dit jaar is het exact honderd jaar geleden dat in Kaaskerke bij Diksmuide voor het eerst duizenden en nog eens duizenden Vlamingen verzamelen bliezen op de site waarop enkele jaren later de eerste IJzertoren zou worden gebouwd. Sterker dan ooit tevoren herdachten onze Vlaamse oud-strijders, de overlevenden van de slachting van 14-18, er hun gevallen kameraden.

Professor Frans Daels herinnerde er die 31ste augustus 1924 aan de geschonden grafstenen van heldenhulde, aan de met bloed bevruchte ploegvoren waaruit de spreekwoordelijke oogst nog niet was opgestaan en aan onze gedeelde strijd die niet eindigen kan, zolang wij deze niet gewonnen hebben.

Nooit eerder kwamen meer Vlamingen samen om als volk hulde te brengen aan hun doden. Dat doen ze ondertussen al meer dan honderd jaar, zij het nu in Diksmuide of in Ieper.

Dit zullen wij blijven doen, ook nu de recente ‘moeder aller verkiezingen’ de verwachtingen van velen niet heeft ingelost. Het verkiezingsresultaat heeft ertoe geleid dat onze Vlaamse politici niet bij machte waren om het beleid geheel naar zich toe te trekken. Doorheen de afgelopen weken werden politieke keuzes gemaakt naargelang de mogelijkheden die de kiezer op 9 juni heeft bepaald en wij weten allemaal dat ‘kiezen’ vaak ook ‘verliezen’ betekent. We kunnen er begrip voor hebben dat sommige eisen niet werden binnengehaald.

Als Vlaamse beweging hebben wij er echter voor geknokt om de Vlaamse onafhankelijkheid bespreekbaar te maken. Deze erfpacht dragen de V-partijen met zich mee. Een zoveelste status quo is voor ons dan ook onaanvaardbaar. Aan onze politieke vertegenwoordigers om de duidelijke stem die de kiezer liet horen in de verkiezingsuitslag in harde realiteit om te zetten: meer Vlaamse autonomie met de onafhankelijkheid van Vlaanderen als uiteindelijk doel.

Als Vlaamse vereniging die buiten en boven elke partijpolitiek staat, kunnen wij het ons in deze cruciale tijden evenmin veroorloven om zelf achterover te gaan leunen. Integendeel dienen we kritisch, maar ook verbindend en met oog voor dialoog met alle Vlamingen van goede wil, tot een bundeling van onze krachten te komen om in te kunnen grijpen wanneer voor Vlaanderen nadelige en onomkeerbare blunders dreigen te worden begaan.

Daarbij leggen wij onze hoop in de vaststelling dat het oude België, vertegenwoordigd door een belgicistische Vivaldi-kliek, voorlopig plaats heeft geruimd voor iets nieuws … Voor een momentum om eindelijk werk te maken van de verdere ontmanteling van dit systeem en van de daarmee gepaard gaande structurele bevrijding van Vlaanderen. Nu is het aan ons, alle overtuigde Vlamingen, om doortastend verder te bouwen aan het draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid.

Wij zeggen klaar en duidelijk: gedaan met vasthouden aan gebrekkige staatsmisvormingen die niets dan onheil voor Vlaanderen met zich hebben meegebracht. Gedaan met vergiftigde tricolore geschenken om de goede wil van de Vlamingen af te kopen en hun de ogen te doen sluiten voor mistoestanden die niets meer met democratie te maken hebben.