Her woord van de voorzitter

Er zit een steeds weerkerende paradox aan lokale verkiezingen als die van 13 oktober e.k. Velen denken bij gemeenteraadsverkiezingen al snel aan typisch lokale aangelegenheden, zoals het proper houden van de straten en de beken, de regeling van de straatverlichting, enz. Dossiers die op het eerste gezicht relatief onbelangrijk lijken in vergelijking met het schijnbaar prioritaire politieke machtsspel dat zich in Brussel afspeelt.

Ook deze verkiezingen gaan, zoals dat in een democratie steeds het geval zou moeten zijn, evenwel in de eerste plaats over het verwerven van de door alle betrokken partijen nagestreefde macht. Enkel zo kunnen ze over de nodige invloed beschikken om hun ideologische stempel op onze dagdagelijkse werkelijkheid te drukken. Lokale verankering is voor alle partijen van essentieel belang om een structurele machtsbasis te kunnen verwerven of bestendigen. Onderschat daarom het belang van de komende stembusgang zeker niet.

Wie er niet in slaagt om een trouwe achterban te creëren, wie hier in tijden van hoge nood en tegenslagen niet op kan terugvallen, kan in de stormen van de Wetstraat eenvoudig omver- en weggeblazen worden. Daarom moeten zeker onze Vlaams-nationale politici, die zichzelf toch voorstellen als de ware vertegenwoordigers van onze gemeenschap, samen met hun medestanders lokaal geworteld zijn in Vlaamse grond. Het heeft geen nut om sinds juni voor een periode van enkele jaren in Brussel een sterkere positie te bekleden, wanneer men er weinig meer voorstelt dan een zwart-gele reus op dwergvoeten. Op die manier loopt men het risico dat deze, verzwakt door interne tegenstellingen, met een stevige duw vanuit traditionele hoek nog omver kan worden geworpen om nimmer meer op een ordentelijke manier overeind te kruipen.

De enige optie voor onze politici om een stevige machtspositie te verwerven, is gedurig in te zetten op de eigen Vlaamse geloofwaardigheid. Als de communautaire realiteit te lang haaks staat op de verhalen en excuses van politici om hier geen doortastende maatregelen rond te treffen, dan worden zij hier steeds terecht voor afgestraft. Daarom verzoek ik alle VVB-leden en -sympathisanten om goed na te denken over welke rechtgeaarde kandidaten spoedig hun stem waard zullen zijn. Indien we onze toekomstige staat wederom zwart-geel kunnen doen kleuren, laat ons daarbij dan ook vooral diegenen belonen die zich consequent manifesteren rond dossiers die van vitaal belang zijn voor het verdere overleven en de verdere groei van Vlaanderen. Al was het maar om ten aanzien van onze tegenstanders aan te kunnen tonen dat het Vlaanderen menens is.

Het is misschien ijdele hoop, maar ons signaal zou moeten kunnen doordringen tot in de ivoren torens in Brussel, waar men zelfs begint te overwegen om de Nederlandstaligen volledig aan de kant te schuiven. Dank aan Bernard Daelemans, die hierover een interessante bijdrage verzorgde. Zelf blijft de VVB niet op haar lauweren rusten. Vlaanderen laat Brussel en de Nederlandstaligen die er continu met de gekende gebrekkige gang van zaken geconfronteerd worden niet los. Dat zullen we in de nabije toekomst bewijzen aan de hand van een nieuw project, waarvoor de eerste voorbereidende stappen alvast werden getroffen. Hierover spoedig meer.

Ondertussen blijven wij onze onafhankelijkheidsgedachte verspreiden in binnen- en buitenland. Ook daarover leest u meer in dit nummer. Dank om ons in ons streven te ondersteunen door steeds propagandist te zijn voor de VVB en dus ook voor de Vlaamse onafhankelijkheid!