Her woord van de voorzitter

“De verkiezingsuitslag moet leiden naar meer Vlaamse autonomie, zegt Michael Discart van de Vlaamse Volksbeweging.” Zo las het begin van een telefonisch afgenomen interview in De Standaard (10/06/2024), dat een dag na de verkiezingen verscheen. Omwille van onze bedoeling om weer een relevante stem te worden in het politiek-maatschappelijk debat, slaan wij dergelijke kansen om onze visie over de noodzaak van Vlaamse onafhankelijkheid met de samenleving te delen natuurlijk niet af.

We verzekerden ons ervan dat buiten de partijpolitiek om en ondanks de actuele politieke ontwikkelingen nog eens duidelijk werd gesteld dat 9 juni wel degelijk een zwart-gele zondag was. De ene Vlaams-nationale formatie hield stand, de andere heeft enkel aan kracht gewonnen. Ondanks het feit dat een Vlaams-nationale meerderheid in het Vlaams Parlement net buiten handbereik bleef door gebrek aan één enkele zetel, heeft de uitslag ons de wind in de zeilen gegeven. Het oude België, vertegenwoordigd door een belgicistische vivaldi-kliek, heeft voorlopig plaats geruimd voor iets nieuws. Voor een momentum om eindelijk werk te maken van de verdere ontmanteling van het Belgisch systeem en van de daarmee gepaard gaande structurele bevrijding van Vlaanderen. Nu is het aan ons, aan u, om doortastend verder te bouwen aan het draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid.

Daarbij wordt rekening gehouden met de te verwachten pogingen om de algemeen in ons voordeel uitgevallen kiesresultaten tot in den treure kapot te relativeren. Al op de dag na de bekendmaking van de uitslag werd ons vanwege de pers het volgende voor de voeten geworpen: “De helft van de zitjes in het Vlaams Parlement gaat naar Vlaams-nationale partijen. Maar betekent dat ook dat die kiezers Vlaams-nationalisme willen? Velen van hen willen misschien vooral een strenger migratiebeleid, …?”

Hierop hebben wij getracht een definitief en correct antwoord te formuleren, dat we graag met alle lezers delen: het is niet omdat kiezers 1001 redenen kunnen hebben om voor overtuigd Vlaamse partijen te stemmen, dat ze een fundamenteel probleem zouden hebben met het idee van Vlaamse onafhankelijkheid. De kiezer was niet dom en iedereen wist op 9 juni goed genoeg waarvoor deze partijen staan. Bovendien zijn er ook bij andere partijen voorstanders van meer Vlaamse autonomie, die als gevolg van de uitslag hopelijk meer ruimte krijgen om hun visies uit te dragen.

Laat ons ten slotte nog op de essentie focussen: de verkiezingen brachten een historisch hoge uitslag voor de Vlaams-nationale beweging met zich mee. Hoe duidelijk moet de keuze van de kiezer nog zijn voor meer Vlaamse autonomie? Dit duidelijk signaal in een tijd van groot wantrouwen in de politiek zomaar negeren zou pas staatsgevaarlijk zijn. Dan moet men niet verbaasd zijn dat er volgende keer twee middelvingers worden uitgestoken naar de politiek. Kiezers van deze partijen willen meer Vlaanderen.

In zijn overwinningsspeech noemde een op dat ogenblik Vlaams-nationale kandidaat-premier het “onze democratische plicht” om “Vlaanderen het bestuur te geven waarvoor de Vlamingen duidelijker dan ooit hebben gekozen”. De uitspraak “Zelfbestuur is de beste kuur” werd met applaus onthaald. Met deze stellingname kunnen wij het moeilijk oneens zijn, al dient spoedig duidelijk gemaakt te worden wat dit ‘zelfbestuur’ dan precies zou inhouden. Rekening houdend met onze lopende initiatieven hebben wij er alvast voor gezorgd dat we in de mate van het mogelijke als drukkingsgroep op dit debat zullen wegen. Dit vanuit de overweging dat er dringender dan ooit tevoren serieuze stappen richting Vlaamse onafhankelijkheid gezet moeten worden.

Op partijpolitiek vlak stellen wij meteen een aantal noodzakelijkheden vast: de gezondheidszorg en het arbeidsmarktbeleid moeten zo spoedig mogelijk gesplitst worden om te komen tot volledig homogene bevoegdheidspakketten, niet een deeltje hier of daar. Geen borrelnootjes, maar een goeie vette vis! Op basis van die voorwaarden zullen wij kunnen oordelen of de formateur van dit moment slaagt in zijn opdracht.

Als die grote staatshervorming er nu niet komt, wanneer dan wel? Moet 60 procent van de Vlamingen zich dan in het kieshokje uitspreken voor de Vlaams-nationale zaak? Wanneer zal het aantal stemmen eindelijk genoeg zijn om in actie te schieten? We hebben nu een historische kans, grijp deze dan ook.