Her woord van de voorzitter

Wanneer jullie dit lezen, hebben we alweer een drukke en bewogen periode achter de rug. De afgelopen maanden hebben we als vereniging niet stilgezeten. We trokken de straat op, voerden gesprekken met beleidsmakers en bleven onze boodschap van Vlaamse onafhankelijkheid luid en duidelijk verkondigen. De lente brengt niet alleen nieuw leven in de natuur, maar ook een hernieuwde energie in onze beweging.

Op het moment dat ik dit schrijf, bereiden we ons immers volop voor op de jaarlijkse bevlaggingsactie tijdens de Ronde van Vlaanderen op 6 april. Tegen de tijd dat dit ledenblad jullie bereikt, zullen de zwart-gele vlaggen opnieuw het parcours hebben gedomineerd, een krachtig symbool van ons streven naar een vrij Vlaanderen. Onze aanwezigheid langs het traject is niet alleen een traditie, maar ook een signaal aan de wereld: Vlaanderen is trots, zelfbewust en klaar om zijn toekomst in eigen handen te nemen.

Naast zichtbare acties blijven we werken aan de bewustwording rond Vlaamse onafhankelijkheid. Onze  onafhankelijkheidsbarometer blijft een krachtig instrument om te tonen hoe breed het maatschappelijk draagvlak hiervoor is en nieuwe initiatieven hieromtrent zijn in de maak. Wij laten niemand ons wijsmaken dat onafhankelijkheid een verre droom is: het is een haalbaar en noodzakelijk project en we zullen dat blijven bewijzen met feiten en overtuiging.

Een ander belangrijk dossier waarin de VVB een voortrekkersrol speelt, is de schrijnende schending van de taalwetten in Brusselse ziekenhuizen. Enige weken geleden kondigden wij publiekelijk ons nieuw meldpunt aan voor klachten over spoeddiensten van Brusselse ziekenhuizen die geen Nederlandstalige zorg aanbieden.

De eerste resultaten liegen er niet om: in slechts twee weken tijd werden al 102 klachten geregistreerd. Wat meteen opvalt, is dat vrijwel alle Brusselse ziekenhuizen in de klachten worden genoemd, maar dat het Universitair ziekenhuis Saint-Luc in Sint-Lambrechts-Woluwe, het universitaire ziekenhuis UMC Sint-Pieter in Brussel-Stad en het universitaire ziekenhuis Erasmus in Anderlecht bijzonder slecht scoren.

Deze klachten betreffen geen futiliteiten: er zijn gevallen waarbij patiënten door een gebrek aan Nederlandstalige communicatie foutief gediagnosticeerd werden. Vooral kwetsbare groepen zoals hoogbejaarden, kleine kinderen en mensen met een verstandelijke beperking worden hierdoor getroffen. Daarnaast kwamen er verschillende klachten binnen van mensen uit de Vlaamse Rand die voor spoedoperaties naar Brusselse ziekenhuizen werden afgevoerd en daar niet in het Nederlands geholpen werden. Dit is onaanvaardbaar. De VVB zal niet rusten totdat het recht op Nederlandstalige zorg in Brussel gerespecteerd wordt.

Het is essentieel dat we deze dynamiek vasthouden. De VVB groeit en dat is te danken aan jullie inzet: onze leden, vrijwilligers en sympathisanten. Jullie vormen de kern van onze beweging en dankzij jullie enthousiasme en doorzettingsvermogen blijven we een invloedrijke drukkingsgroep. Of het nu is door deel te nemen aan acties, gesprekken aan te gaan met vrienden en familie of simpelweg onze boodschap te verspreiden: elke bijdrage (ook financieel) is van onschatbare waarde.

De komende maanden blijven we strijden, blijven we bouwen en blijven we vooruitgaan. Vlaanderen zal niet wachten op verandering, maar die verandering zelf afdwingen.

Michael Discart

Voorzitter VVB