De Waal Jules Gheude publiceert regelmatig bijdrages die soms ook onze zijde van de taalgrens bereiken. Wij brengen deze maand de vertaling van een interessant artikel dat op 23 november in Le Vif verscheen. Om in het thema te blijven: het zal misschien enkele ogen openen, al zal je bij sommige stellingen soms wel met je ogen knipperen.
DE ULTIEME VERKNECHTING VAN VLAANDEREN
Ces Wallons sans yeux et sans oreilles (carte blanche)
François Perin, die veel inzicht had, beschuldigde de Walen er meer dan eens van om ‘noch ogen noch oren’ te hebben. Terwijl De Vlaamse Volksbeweging onverrichterzake, als een pletwals verder deed, zaten de Walen rustig rond te kijken.
Sedert de jaren 60 heeft deze beweging alles verkregen wat ze wou: het vastleggen van de taalgrens, het verdrijven van de Walen uit de katholieke Universiteit van Leuven, culturele autonomie, de terugkeer van Voeren naar Limburg, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.
Zes staatshervormingen werden doorgevoerd,telkens met toegevingen van Franstaligen die nochtans ‘demandeurs de rien’ waren. In ruil voor Vlaamse culturele autonomie hebben de Walen regionalisering geëist, daarbij hopend op economisch herstel. Helaas ondanks de steeds talrijker worden de regionale instrumenten, kon Wallonië sedert 1980, nog steeds niet van de grond komen.
Franstaligen waren ‘demandeurs de rien’.
België officieel een federale staat
In 1993 werd België officieel een federale staat, wat een solidariteitsmechanisme verondersteld. Vandaag kan er voor Vlaanderen echter geen sprake meer zijn om Wallonië nog verder geld toe te stoppen. Vlaanderen oordeelt immers terecht dat Waals beleid, erg links georiënteerd, met niet minder dan 12 minister-presidenten van socialistische signatuur in 41 jaar tijd, aangetast door herhaalde schandalen, onaangepast en daardoor inefficiënt was. Daarom streefde Vlaanderen naar, en verkreeg het, de geleidelijke afschaffing van financiële jaarlijkse transferten naar Wallonië (ongeveer 7 miljard euro per jaar).
Federalisme is voor Vlaanderen slechts een tussenstop
Terwijl voor de Franstaligen federalisme een einddoel betekende bleek al heel snel dat het voor Vlaanderen slechts een tussenstop was die hen moest toelaten om verder te gaan richting meer autonomie. Het federalisme was overigens amper officieel afgekondigd toen Vlaams minister-president Luc Van den Brande (CVP) in 1992, reeds een confederaal scenario voorstelde, rond twee staten, Vlaanderen en Wallonië, die samen Brussel zouden besturen. Het centrale Belgische niveau werd op deze manier herleid tot een tot een verwaarloosbaar element.
De CVP-staat lag overigens aan de basis van alle maatregelen die ernaar streefden om de unitaire grondvesten van de Belgische staat te ondergraven. Door een kartel af te sluiten met N-VA in 2004, heeft CD&V toegelaten dat deze achteraf de grote electorale successen zou behalen die inmiddels gekend zijn.
Beke en Somers, Vlaams-nationalisten
Het volstaat om deze verklaring van CD&V-voorzitter Wouter Beke uit 2007 te lezen om te beseffen wat Vlaams radicalisme inhoudt : 4 Wij willen een echte confederatie waarin eenieder zal kunnen handelen zoals hij het wil. Indien de Franstaligen niet aanvaarden om hun eisen bij te stellen dan zullen wij geen andere keuze meer hebben dan onafhankelijkheid’.
ONAF, het ledenmagazine van de VVB
Categorieën
Bekijk hier de cartoons van Van Mol
Archief nieuwsberichten
De Walen doen alsof ze niet beseffen dat een zeer sterk gevoel van collectieve samenhorigheid, de Natie, bestaat in Vlaanderen, over de partijgrenzen heen. Men is er in de eerste plaats Vlaamsvoelend, men voelt zich Vlaming. Het volstaat om te lezen wat Bart Somers zei toen hij voorzitter was van de Vlaamse liberalen: ‘Onze generatie verleent voorrang aan Vlaamse gewestelijke belangen’.
Dit brengt er vandaag er Hervé Hasquin toe om, op zeer realistische wijze, te verklaren : ‘Neem dit van mij aan: een Vlaamse liberaal is een Vlaams nationalist’. En dan zijn er nog deze woorden van Kris Peeters, Vlaams minister-president (CD&V) in augustus 2009 : ‘De Vlaamse regering is de enige legitieme regering van Vlaanderen’.
Dit alles weerhoudt er de Walen niet van om te denken dat België nooit zal ophouden te bestaan en at het nog hele vele mooie dagen voor zich heeft. Sommigen verwijzen naar de mislukking van de Catalanen om hun thesis te staven kracht bij te zetten. Deze vergelijking is echter slecht gekozen. Want Catalonië vertegenwoordigt maar 1/15de van Spanje dat een overheid met een sterk gezag blijft, en er vanuit Madrid in slaagt om de Europese Unie aan zijn kant te houden.
Andere Walen, die bepaalde peilingen volgen, beweren dat slechts een minderheid van de Vlamingen (het betreft een kleine 15%) echt Vlaamse onafhankelijkheid wil en dat zelfs de kiezers van de twee separatistische partijen, N-VA en Vlaams Belang, respectievelijk 25% en 30% , niet eens de splitsing van het land willen.
Maar deze Walen blijken te vergeten dat burgers verondersteld worden om met volle kennis van zaken te stemmen. Indien, zoals andere peilingen het aantonen, voldoende N-VA en Vlaams Belang volksvertegenwoordigers verkozen worden zodat deze een absolute meerderheid verkrijgen in het Vlaams Parlement, dan beschikken zij over alle democratische legitimiteit om eenzijdig de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen. Zij zullen dat effectief doen en zullen daardoor uiteindelijk slechts de hoofdpunten van hun programma uitvoeren.
Vlaanderen, blijf maar betalen
Essayist Claude Demelenne is ervan overtuigd dat België kan overleven. Hij zegt geen confederalisme te vrezen en voegt eraan toe : ‘Het meest gevoelige punt betreft uiteraard de sociale zekerheid. Bij een radicale splitsing zal de minst rijke regio namelijk Wallonië daaronder lijden. Dat is uiteraard niet houdbaar. Niet voor de Walen die hun levensstandaard zullen zien dalen, maar ook niet voor Vlaanderen dat er geen enkel belang bij heeft om een naburig gewest, dat zijn voornaamste handelspartner is, te zien verarmen. Nieuwe solidariteitsmechanismen moeten voorzien worden.
Ongetwijfeld werd deze boodschap goed gehoord in Vlaanderen: ‘Ja voor confederalisme op voorwaarde dat u blijft betalen voor Wallonië’. Een Waalse consensus voor een België met 4 gewesten tekent zich af. Maar wie kan geloven dat Vlaanderen zal afzien van het instelling ‘gemeenschap’ die haar toelaat om via persoonsgebonden materies haar Brusselse minderheid efficiënt te omkaderen? Vlaanderen heeft overigens van Brussel haar hoofdstad gemaakt door er haar regering te vestigen en haar Parlement : strategisch, ook met de middelen.
Geloven dat in 2024 niets zal gebeuren is ronduit naïef.
De tandpasta hoeft niet terug in de tube
Geloven dat in 2024 niets zal gebeuren is ronduit naïef. Sedert 2010 is het vormen van een Belgische regering een haast onmogelijke opdracht. Het is een feit dat Wallonië volgens de bewoordingen van zijn minister president Elio Di Rupo zich in een diepe afgrond bevindt terwijl de Franse gemeenschap, op een ongrondwettelijke manier herdoopt tot Fédération Wallonie-Bruxelles zo goed als failliet is.
Vlaanderen zal geen gas terug nemen
Vlaanderen zal geen gas terugnemen. Om het te zeggen met de woorden van CD&V voorzitter Joachim Coens : de tandpasta gaat niet terug in de tube.
De ontbinding van België is hoe dan ook een onomkeerbaar proces.
Indien confederalisme uiteindelijk zou worden aangenomen zal Vlaanderen snel oordelen dat de Belgische lege schelp overbodig is geworden.
Het komt er dus op aan, voor de Walen, om de zelfmoordoogkleppen die ze dragen af te schudden en duidelijk de waarheid voor ogen te durven zien. En te durven nadenken over een realistisch post-België scenario.
Voor François Perin kon dit enkel bestaan uit de integratie van Wallonië in de Franse Republiek.
Jules Gheude
Wie is Jules Gheude?
Deze politiek(e) essayist (°1946) heeft een meer dan boeiend cv. Na zijn tienerjaren in Parijs studeerde hij Germaanse talen en gaf hij les in Namen. In 1973 werd hij lid van het Rassemblement Wallon (RW) en een jaar later trad hij toe tot het kabinet van François Perin, minister voor de hervorming van de instellingen. Hij specialiseerde zich in de Vlaamse pers. Na het verdwijnen van het RW volgde hij Perin naar de PRL en werd hij een naaste medewerker van PRL-voorzitters Jean Gol (1980) en Louis Michel (1982).
Van 1983 tot 2011 was hij directeur van de Algemene Commissie voor Internationale Betrekkingen van de Franse Gemeenschap van België, nu Wallonie-Bruxelles International.
Op 15 februari 2008 lanceerde hij het “Manifest voor de bijeenroeping van de Staten-Generaal van Wallonië”.
Na een jaar van voorbereiding vonden die op 9 mei 2009 plaats in de gebouwen van de Universiteit van Luik. Zij pleiten voor de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk, mocht België uit elkaar vallen. Jules Gheude coördineert sinds 2010 ook de Gewif (Groupe d’Etudes pour la Wallonie intégrée à la France). Deze boeiende persoonlijkheid met een uitgesproken mening staat geboekt als spreker op onze nationale nieuwjaarsreceptie. Daarover lees je meer in het volgende nummer.
Hij is op vrijdag 18 maart ook te gast bij VVB Brugge-Oostkust.
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.