Over het hotel dat in Brazilië werd geboekt voor de spelersvrouwen zonder dat het ooit werd gebruikt, is maanden geleden al voldoende bericht. Een verliespost van 300 000 euro werd geminimaliseerd, ook al is het niet niks. Vandaag komt nog meer abnormaals aan het licht. Dat het bedrijfje van Vincent Kompany het vijfvoudige (250 000 euro of één weekloon van de eigenaar) mocht aanrekenen dan oorspronkelijk voorzien voor een tv-reeks over de Rode Duivels bijvoorbeeld.  Dat (Brusselse) politici op kosten van de Bond naar Brazilië mochten (meer dan 130 000 euro) lijkt nog minder te verantwoorden en dat sommigen binnen de bondstop (namen zijn jammer genoeg – nog – niet vrijgegeven) zowel een loon als extra vergoedingen voor diensten opstrijken, is er al helemaal over. Voeg daar nog de vele onkosten en betalingen zonder aanbesteding of zelfs maar een contract bij en het is duidelijk dat er bij de KBVB een cultuur heerst die erg neigt naar wat we zakkenvullerij kunnen noemen.

Steven Martens heeft sinds hij het tennis ruilde voor het voetbal kunnen profiteren van de gouden lichting binnen het Belgische voetbal. Naarmate de spelers goede resultaten boekten, stonden de kandidaten om te sponsoren rijen dik aan de  deur. In deze periode van hoogconjunctuur leek alles te kunnen. En dat was precies de misrekening. Martens heeft bovendien de tegenslag dat enkele voorzitters van profclubs weten wat een goed management is. Mensen als Bart Verhaeghe (Club Brugge), Ivan De Witte (Gent), Marc Coucke (Oostende) en Roland Duchâtelet (Standard) weten beter dan wie ook wat de kerntaken van een goede manager zijn. En niet zijn.