- Mark Van Mullem
- 28/05/2020
- 13:24
Groetjes uit Vlaanderen !
Een goede zes jaar geleden liep Mohamed Ouaamari al rond met de idee een boek te schrijven.
Hij begon er dapper aan maar gaf er na één A4tje de brui aan.
In 2018 nam hij de draad weer op en besloot hij een reeks brieven te schrijven,
die telkens te posten op een blog en nadien eventueel in eigen beheer uit te geven.
Vlamingen, koud van buiten maar warm van binnen
De brieven waren gericht aan zijn grootouders in Marokko.
In de brievenreeks stelt Ouaamari Vlaanderen en de Vlamingen voor, incluis onze ‘vreemde eetgewoonten’, en hoe de Vlaming koud van buiten en warm van binnen is; hij vergelijkt dat met gefrituurd ijs. Ook heeft hij het over het verschil tussen Vlaams en Nederlands.
Mohamed Ouaamari
België, een wankel vehikel
Ouaamari poogt eveneens het wankele vehikel België uit te leggen. En hij doet dat treffend: “Als België een huishouden is, is Vlaanderen de vader, Wallonië de moeder, Brussel het kind en de Oostkantons het pleegkind waar iedereen het bestaan van vergeet.” Het problemengezin kreunt onder de schulden, het probleemkind Brussel krijg geen liefde van papa, wordt slecht opgevoed en kampt met een identiteitscrisis. Bovendien slapen mama en papa niet meer met elkaar.” Of het dan tot een feitelijke scheiding moet komen tussen de partners, daar spreekt Ouaamari zich niet echt over uit.
“Als België een huishouden is, is Vlaanderen de vader, Wallonië de moeder, Brussel het kind en de Oostkantons het pleegkind waar iedereen het bestaan van vergeet.
Vlaamse identiteit, het monster van Loch Ness
In één van de brieven heeft de auteur het over identiteit. De vraag of hij Marokkaan dan wel Vlaming is, houdt hem dan al bezig. En wat is dat dan die Vlaamse Identiteit? Hij vergelijkt die met het monster van Loch Ness: “je hoort regelmatig wel iemand roepen dat hij het gezien heeft, maar verder dan een vage beschrijving komt men niet”.
Ouaamari vindt dat de klassieke communautaire strijd grotendeels gestreden is en dat de Vlaamse Beweging een grote rol heeft te spelen om het Vlaanderen van morgen vorm te geven, en dat dat meer is dan gratis petjes en Vlaamse vlaggen uit te delen.
ONAF, het ledenmagazine van de VVB
Categorieën
Bekijk hier de cartoons van Van Mol
Archief nieuwsberichten
Uiteindelijk toch een boek
Uiteindelijk leidde de brievenreeks dan toch tot het boek Groetjes uit Vlaanderen .
Dit schetst hoe Ouaamari opgroeide in Borgerhout, het Kiel en Antwerpen-Zuid. En hoe een aantal gebeurtenissen sinds de schrijvers geboortejaar 1991 een mogelijke impact hadden op het beleven van die Vlaamse laag van diens ‘lasagna-identiteit’.
Ouaamari’s verhaal begint in 1991, drie maanden voor de eerste grote verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok (24 november 1991) en eindigt in een ander verkiezingsjaar, dat waarin de schrijver 28 werd, op 26 mei 2019, na de zogeheten tweede ‘Zwarte Zondag’.
Het boek is allesbehalve een saaie studie met een teveel aan cijfers, noch een klaagzang of aanklacht. Ouaamari’s persoonlijke verhaal, flink doorspekt met anekdotes en voorzien van een flinke dosis humor en zelfspot, alsook met soms scherpe analyses, leest als een trein.
grappige anekdotes over hoe 'Vlaamse Marokkanen' op bezoek in Marokko er zo uit worden gepikt
Vlaming, Belg, Marrokaan ,….?
Ouaamari schetst hoe hij zich Vlaming voelt, maar evengoed Antwerpenaar en Europeaan, en anderzijds Marokkaan, Moslim of Riffijn. Prioritair in Ouaamari’s lasagna-identiteit stelt hij het menszijn, dan is hij moslim omdat die globale identiteit hem verbindt met 1.7 miljard gelovigen.
Maar is hij dan eerst Vlaming, Belg of Marokkaan? Of eerder gewoon Antwerpenaar, de stadsidentiteit waarmee Ouaamari op veilig kan spelen. De schrijver verwijst in het begin van het boek naar het toepasselijke ‘Ik ben de zoon van ne migrant‘ van de Strangers. Daar kan hij zich wel in vinden, enigszins bengelend tussen twee culturen, maar uit beide het beste halende.
Eigenlijk vindt de auteur het maar normaal om zich ongegeneerd Vlaming te noemen: hij is hier geboren en opgegroeid, leeft en werkt hier, en heeft misschien meer voeling met Vlaanderen dan met Marokko of het het dorpje in het Rifgebergte waar zijn roots liggen. Maar dan zijn er toch ook die Vlamingen die vinden dat hij het maar niet moet proberen, omdat hij Marokkaanse (groot)ouders heeft en een religie belijdt die niet compatibel zou zijn met de Vlaamse normen.
‘Het gaat goed met ons, we doen ons best’
Ouaamari schetst ook hoe de ‘Vlaamse Marokkanen’ meer Vlaming of Belg zijn dan ze dat misschien zelf beseffen. De grappige anekdotes over hoe ‘Vlaamse Marokkanen’ op bezoek in Marokko er zo uit worden gepikt, of nog hoe ook de Nederlandse en Vlaamse wederzijdse vooroordelen en moppen mee overgenomen worden, illustreren dat.
In het boek lezen we ook hoe het Ouaamari al bij al wel meeviel, dat opgroeien in het Vlaanderen, van begin jaren negentig waar de fameuze bokshandschoen- en bezemcampagnes van het Vlaams Blok aan de orde waren en racisme toenam. An sich had de familie Ouaamari het hier best goed, beter dan in het dorp waar ze vandaan kwamen, hun toekomst lag hier. Al was het dan niet altijd gemakkelijk, noch evident.
Ook de hoofdstukken in het boek, genoemd als levensfases, worden telkens besloten met een brief die Ouaamari schrijft aan zijn grootouders in Marokko die hij nooit ontmoet heeft. De schrijver besluit telkens met “het gaat goed met ons, we doen ons best”.
Een stad in evolutie
Groetjes uit Vlaanderen verhaalt ook hoe de stad Antwerpen evolueerde en welk beleid er gevoerd werd naar migratie toe.
Natuurlijk komt het verhaal van de opkomst van het Vlaams Blok aan bod, maar ook dat van Patrick Janssens, hoe hij de Marokkaans-Antwerpse kiezer gaandeweg verloor tot diens fameuze nederlaag, het succes van Bart de Wever én de komst van de politiek correcte Bakfiets-BV’s naar ‘het Zuid’. En waarom Ouaamari die dan niet zo vertrouwde.
De schrijver documenteert ook de rol die Dyab Abou Jahjah speelde bij de opkomst van het AEL. En hoe dat en Sharia4Belgium alsook de vertrokken Syriëstrijders, samen met de impact van 9/11 en de aanslagen in Brussel, de Marokkaanse gemeenschap in Antwerpen meer kwaad dan goed deed.
Op zo’n momenten werd hij weer ‘die Moslim met een baard’ en, dus verdacht.
Daartegenover staat dan onder andere het verhaal over de live-uitzending op groot scherm op de Antwerpse Dageraadplaats van een match van het Belgisch elftal. Hoe, nadat twee Marokkaanse spelers van de Rode Duivels de beslissende goals scoorden, mensen Ouaamari daar persoonlijk voor kwamen bedanken, als had hij daar een aandeel in.
Met meerdere kwinkslagen, heel wat humor en zelfreflectie houdt de auteur in zijn boek Vlaanderen en alle Vlamingen, autochtone en allochtone, een spiegel voor. Ouaamari biedt geen kant en klare oplossingen, beweert ook niet dat die er zijn, maar bepleit wel ons eerder te focussen op wat we allen gemeen hebben, dan op datgene waarin we van elkaar verschillen.
Complexloos Vlaming in een inclusief Vlaanderen
Ouaamari herhaalt in het boek dat hij zich complexloos Vlaming poogt te voelen, al stelt hij zich naar het einde van het verhaal, in volle naweeën van verkiezingsdag 26 mei 2019 daar dan toch wat vragen bij. Ouaamari beschouwt wie op het Vlaams Belang stemt niet automatisch als racist, “maar het houdt het racisme wel in stand”, zo stelt hij. Ook vindt hij dat met die kiezers zeker rekening moet worden gehouden en dat de problemen die achter de frustraties schuilen aangepakt moeten worden.
De auteur besluit met het voornemen dat hij deze regio wil omarmen, een regio waar Nederlandse taal mensen met verschillende etnische, culturele en religieuze achtergronden verbindt die,samen, als solidaire gemeenschap, in de wereld staan.
Het Vlaanderen van Ouaamari is een inclusief en verbindend Vlaanderen.
Een lasagne, maar zonder Belgisch laagje
Dat de volwaardige Vlaamse natie nog in haar kinderschoenen staat, zoals de auteur in de inleiding van zijn boek schetst, klopt misschien. Maar dingen kunnen snel veranderen. De bezorgdheden van de auteur kunnen we dan zeker meenemen bij de vorming van die Vlaamse staat. En dat Ouaamari zich gerust Vlaming noemt, ook in die Vlaamse Staat kan hij zijn lasagna-identiteit volop beleven, al zal het laagje België dan niet meer bij de ingrediënten zitten.
Dat Vlaanderen van morgen vorm geven, natuurlijk willen ook wij dat. Met ondermeer het Witboek voor Vlaamse Staatsvorming als leidraad. Handen aan de ploeg dus. Misschien kunnen we Ouaamari wel mee in schakelen?
Mark Van Mullem.
Het boek van Mohamed Ouaamari ‘Groetjes uit Vlaanderen’ is uit bij Prometheus, ISBN 97890 446 4158 5 .
Groetjes uit Vlaanderen (de brievenreeks) werd in 2019 uitgegeven in een oplage van 350 stuks.
Deel dit bericht op uw sociale mediakanalen of verzend de link met een E-post bericht.
De Vlaamse Volksbeweging een duwtje in de rug geven? Uw steun zorgt ervoor dat de Vlaamse Volksbeweging haar werk kan blijven uitvoeren. Bovendien krijg je jaarlijks vanaf een bedrag van €40 een fiscaal attest.