Hier zijn geen woorden voor, geen excuses, geen verklaring of toch geen zinnige verklaring. Ik heb het dan over de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg en de hartverscheurende verhalen zoals Pano in zijn reportage laat klinken. Er is amper geld voor, klinkt het, waardoor mantelzorgers opgebrand raken en ouders financieel het gewoon niet redden. De 270 miljoen euro die de Vlaamse regering deze legislatuur hiervoor reserveert, kan de nood niet lenigen. De wachtlijsten zullen de volgende jaren – tot bijna 20 jaar zelfs – flink toenemen. Ook bij minderjarigen is de toestand schrijnend. Bijna 2.000 kinderen staan op een wachtlijst. Met de 9 miljoen die hiervoor vrijgemaakt is, zullen zo’n 240 gezinnen aanspraak kunnen maken op de persoonsvolgende financiering. Amper 240. De rest mag wachten op Godot.

En die Godot woont zeker niet in Vlaanderen. Mocht dat wel zo zijn dan was het misschien al opgelost, want dan zouden de middelen veel meer toereikend zijn. Het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap heeft berekend dat om de wachtlijsten weg te werken zo’n 1,6 miljard euro nodig is. Dat is niet weinig, maar dat is nog altijd maar 13 % van de jaarlijkse transfers van Vlaanderen naar Wallonië. Jawel, maar 13 %, u leest dit goed. Elk jaar opnieuw stroomt zo’n 12,3 miljard euro van Vlaanderen naar Franstalig België. 4,8 miljard via de sociale zekerheid, 1,3 via de algemene middelen, 2,3 via de financiering van gewesten en gemeenschappen en nog eens een restje van 3,9 miljard voor de afbouw van de staatsschuld. Dus elke Vlaming stort elk jaar 1.920 euro naar zijn Waalse buur onder de noemer ‘solidariteit’.

Dat de solidariteit in Vlaanderen daardoor onder druk komt te staan, is niet de zorg van het Belgische niveau. Vlaanderen kan niet het noodzakelijke beleid voeren omdat gewoon de middelen ontoereikend zijn, want elders gespendeerd. Je kan die euro geen twee keer uitgeven. En aangezien de Belgische patiënt voorrang heeft op de Vlaamse zorgbehoevende moet die laatste maar even op de wachtlijst blijven.