In tijden waarin populisme om zich heen slaat net omdat de band tussen politiek, middenveld en bevolking alsmaar afneemt is deze bevraging allesbehalve een glansrijk idee. In feite: een kaakslag voor de democratie.

Echte democratie verloopt immers door wisselwerking tussen politieke kandidaten en de basis, via verkiezingen en in een parlement. In het staatsrecht is geen plaats voor consultancy- en reclamebureaus voorzien op dit niveau.

Een ploeg van 11 miljoen individuen vormt geen ploeg want ze stoelt niet op de natie maar op een reclameproject zonder samenhang in het echte leven. Het Belgische volk bestaat niet, het is een verzinsel op papier van diplomaten onder elkaar, in lang vervlogen tijden, in het belang van buitenlandse mogendheden. Bijna twee eeuwen later kan niemand er nog naast kijken, tenzij wie ziende blind wil blijven.

De pogingen van Vivaldi om het federale land van de ondergang te redden worden stilaan pathetisch. Alle middelen, ook de duurste, zoals dit experiment, zijn goed om het voortbestaan van ’t belgiekske toch nog te rekken, als is het maar voor eventjes, de duur van de eigen politieke carrière. In volle economische, klimaat en energiecrisis zouden andere prioriteiten mogen gelden!